رادِرْفورد، اِرْنِسْت (۱۸۷۱ـ۱۹۳۷)(Rutherford, Ernest)
رادِرْفورد، اِرْنِسْت
فیزیک دان انگلیسی، زادۀ نیوزیلند. او را بنیادگذار دانش اتمی نوین می دانند. پژوهش عمدۀ او در زمینۀ پرتوزایی بود و پرتو آلفا، پرتو بتا، و پرتو گاما را کشف کرد. در ۱۹۱۱، نخستین بار به ماهیت فعالیت رادیواکتیو اتم ها پی برد. به سبب تحقیقاتش در زمینۀ فروپاشی رادیواکتیو و شیمی مواد پرتوزا به جایزۀ نوبل شیمی ۱۹۰۸ دست یافت. در ۱۹۱۹، با بمباران کردن نیتروژن با ذرات آلفا و به دست آوردن هیدروژن و اکسیژن، برای نخستین بار توانست مصنوعاً عنصری را به عنصری دیگر تبدیل کند. در ادامۀ تحقیقاتش اعلام کرد که هستۀ هر اتم باید شامل هسته های هیدروژن باشد. در ۱۹۲۰، پیشنهاد کرد هستۀ هیدروژن را پروتون بنامند. بر این گمان بود که ذرات بی باری نیز، با نام نوترون، باید در هسته وجود داشته باشند. در ۱۹۳۴، او و همکارانش با استفاده از آب سنگین، دوتریم را با دوترون ها بمباران کردند و تریتیوم به دست آوردند. این فرآیند را می توان نخستین واکنش گُداخت هسته ای دانست. در ۱۹۱۴، لقب سِر و در ۱۹۳۱، لقب بارون گرفت. رادرفورد در نزدیکی نلسون، واقع در ساوت آیلند (جزیرۀ جنوبی) زاده شد و در کرایست چرچ درس خواند. در ۱۸۹۵، به بریتانیا رفت و در مقام اولین دانشجوی پژوهشی جان تامسون در آزمایشگاه کاوندیش در کیمبریج مشغول کار شد. در ۱۸۹۸، با به دست آوردن اولین سمت دانشگاهی به استادی دانشگاه مک گیل در مونترال کانادا برگزیده شد و آن جا را به مجهزترین آزمایشگاه دنیا بدل کرد. در ۱۹۰۷، برای ادامۀ کار به دانشگاه منچستر در بریتانیا بازگشت. از ۱۹۱۹، مدیر آزمایشگاه کاوندیش بود، و در آن جا، رهبری ساخت شتاب دهندۀ ذره را برعهده گرفت. از ۱۹۲۱ به بعد، استاد فلسفۀ طبیعی در مؤسسۀ سلطنتی بود. پژوهش در پرتوزایی را از ۱۸۹۷ آغاز کرد و تا ۱۹۰۰ موفق به کشف سه نوع پرتوزایی با قدرت نفوذ های متفاوت شد که عبارت بودند از پرتوهای آلفا، بتا، و گاما. وقتی که به مونترال رفت، به جای استفاده از اورانیوم به منزلۀ منبع پرتوزایی، شروع به بهره برداری از توریوم کرد. شیمی دان انگلیسی، فردریک سدی، برای شناسایی محصولات واپاشی با رادرفورد همکاری می کرد. در ۱۹۰۳، آنان پرتوزایی را به صورت شکسته شدن اتم ها و تولید عناصر جدید توضیح دادند. در ۱۹۰۴، رادرفورد سری تبدیل هسته ای عناصر پرتوزا را به دست آورد و نشان داد که همۀ این عناصر به سرب ختم می شوند. در ۱۹۱۴، متوجه شد که پرتوهای مثبت متشکل از هسته های هیدروژن و پرتوهای گامایند و پرتوهای گاما نیز از جنس امواج الکترومغناطیسی با انرژی بیشتری از پرتوهای ایکساند.
رادِرْفورد، اِرْنِسْت
فیزیک دان انگلیسی، زادۀ نیوزیلند. او را بنیادگذار دانش اتمی نوین می دانند. پژوهش عمدۀ او در زمینۀ پرتوزایی بود و پرتو آلفا، پرتو بتا، و پرتو گاما را کشف کرد. در ۱۹۱۱، نخستین بار به ماهیت فعالیت رادیواکتیو اتم ها پی برد. به سبب تحقیقاتش در زمینۀ فروپاشی رادیواکتیو و شیمی مواد پرتوزا به جایزۀ نوبل شیمی ۱۹۰۸ دست یافت. در ۱۹۱۹، با بمباران کردن نیتروژن با ذرات آلفا و به دست آوردن هیدروژن و اکسیژن، برای نخستین بار توانست مصنوعاً عنصری را به عنصری دیگر تبدیل کند. در ادامۀ تحقیقاتش اعلام کرد که هستۀ هر اتم باید شامل هسته های هیدروژن باشد. در ۱۹۲۰، پیشنهاد کرد هستۀ هیدروژن را پروتون بنامند. بر این گمان بود که ذرات بی باری نیز، با نام نوترون، باید در هسته وجود داشته باشند. در ۱۹۳۴، او و همکارانش با استفاده از آب سنگین، دوتریم را با دوترون ها بمباران کردند و تریتیوم به دست آوردند. این فرآیند را می توان نخستین واکنش گُداخت هسته ای دانست. در ۱۹۱۴، لقب سِر و در ۱۹۳۱، لقب بارون گرفت. رادرفورد در نزدیکی نلسون، واقع در ساوت آیلند (جزیرۀ جنوبی) زاده شد و در کرایست چرچ درس خواند. در ۱۸۹۵، به بریتانیا رفت و در مقام اولین دانشجوی پژوهشی جان تامسون در آزمایشگاه کاوندیش در کیمبریج مشغول کار شد. در ۱۸۹۸، با به دست آوردن اولین سمت دانشگاهی به استادی دانشگاه مک گیل در مونترال کانادا برگزیده شد و آن جا را به مجهزترین آزمایشگاه دنیا بدل کرد. در ۱۹۰۷، برای ادامۀ کار به دانشگاه منچستر در بریتانیا بازگشت. از ۱۹۱۹، مدیر آزمایشگاه کاوندیش بود، و در آن جا، رهبری ساخت شتاب دهندۀ ذره را برعهده گرفت. از ۱۹۲۱ به بعد، استاد فلسفۀ طبیعی در مؤسسۀ سلطنتی بود. پژوهش در پرتوزایی را از ۱۸۹۷ آغاز کرد و تا ۱۹۰۰ موفق به کشف سه نوع پرتوزایی با قدرت نفوذ های متفاوت شد که عبارت بودند از پرتوهای آلفا، بتا، و گاما. وقتی که به مونترال رفت، به جای استفاده از اورانیوم به منزلۀ منبع پرتوزایی، شروع به بهره برداری از توریوم کرد. شیمی دان انگلیسی، فردریک سدی، برای شناسایی محصولات واپاشی با رادرفورد همکاری می کرد. در ۱۹۰۳، آنان پرتوزایی را به صورت شکسته شدن اتم ها و تولید عناصر جدید توضیح دادند. در ۱۹۰۴، رادرفورد سری تبدیل هسته ای عناصر پرتوزا را به دست آورد و نشان داد که همۀ این عناصر به سرب ختم می شوند. در ۱۹۱۴، متوجه شد که پرتوهای مثبت متشکل از هسته های هیدروژن و پرتوهای گامایند و پرتوهای گاما نیز از جنس امواج الکترومغناطیسی با انرژی بیشتری از پرتوهای ایکساند.
wikijoo: رادرفورد،_ارنست_(۱۸۷۱ـ۱۹۳۷)