رابین مک لورین ویلیامز ( انگلیسی: Robin McLaurin Williams؛ ۲۱ ژوئیهٔ ۱۹۵۱ – ۱۱ اوت ۲۰۱۴ ) بازیگر و کمدین آمریکایی بود. او برای اجرا با سبک بداهه پردازی و پرجنب و جوش و ایفای طیف گسترده ای از شخصیت ها شهرت داشت. از او به عنوان یکی از بزرگترین کمدین های تمام ادوار یاد شده است. انترتینمنت ویکلی در سال ۱۹۹۷ او را «بامزه ترین مرد زندهٔ جهان» معرفی کرد.
... [مشاهده متن کامل]
ویلیامز در اواسط دههٔ ۱۹۷۰ اجرای استندآپ کمدی را در سانفرانسیسکو و لس آنجلس آغاز کرد و با بازی در سیت کام مورک و میندی ( ۱۹۷۸–۱۹۸۲ ) به شهرت رسید. نقش اول او در کمدی پاپای ( ۱۹۸۰ ) بود و سپس در فیلم های تحسین شدهٔ مسکو روی هادسن ( ۱۹۸۴ ) ، بیداری ها ( ۱۹۹۰ ) ، پچ آدامز ( ۱۹۹۸ ) ، عکس یک ساعته ( ۲۰۰۲ ) و بهترین بابای دنیا ( ۲۰۰۹ ) ایفای نقش کرد. او همچنین در فیلم های پرفروش هوک ( ۱۹۹۱ ) ، علاءالدین ( ۱۹۹۲ ) ، خانم داوت فایر ( ۱۹۹۳ ) ، جومانجی ( ۱۹۹۵ ) ، قفس پرنده ( ۱۹۹۶ ) و مجموعهٔ شب در موزه ( ۲۰۰۶–۲۰۱۴ ) حضور داشته است.
ویلیامز برای نقش آفرینی اش در کمدی صبح بخیر، ویتنام ( ۱۹۸۷ ) ، درام انجمن شاعران مرده ( ۱۹۸۹ ) و کمدی شاه ماهیگیر ( ۱۹۹۱ ) نامزد دریافت جایزهٔ اسکار بهترین بازیگر مرد شد. او برای بازی در نقش مکمل درام ویل هانتینگ نابغه ( ۱۹۹۷ ) جایزهٔ اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را کسب کرد. در سال ۲۰۰۶ جایزهٔ گلدن گلوب سیسیل بی. دمیل به او اهدا شد.
ویلیامز در اوت ۲۰۱۴ بر اثر خودکشی در خانه اش در پرادایس کی، کالیفرنیا درگذشت. کالبدشکافی او بیماری اجسام لویی بدون تشخیص را نشان داد.
در تاریخ ۱۱ اوت ۲۰۱۴ جسد ویلیامز در خانه اش در منطقه غیرصنعتی تیبورون، کالیفرنیا، حوالی ساعت ۱۱:۵۵ صبح پیدا شد و مرگ او رسماً در ساعت ۱۲:۰۲ بعد از ظهر در سن ۶۳ سالگی تأیید شد. پلیس کالیفرنیا تأیید کرد دلیل مرگ رابین ویلیامز، خودکشی بوده است. او خود را در ویلایی که همراه همسرش در آن زندگی می کرد، حلق آویز کرد. وی در چند سال اخیر از افسردگی شدید رنج می برد و خود به صراحت از مصرف کوکائین و الکل سخن می گفت. چند بار نیز برای ترک مواد مخدر تلاش کرده بود. با توجه به گفته های ناشر رابین ویلیامز نیز، او قبل از مرگ از افسردگی رنج می برده است، اگرچه این ناشر گزارش های مبنی بر خودکشی ویلیامز را قبول نکرده است. آزمایش پزشکی قانونی و تست سم شناسی برای ۱۲ اوت برنامه ریزی شده است. یک ماه پیش، ویلیامز خود را به مرکز درمان اعتیاد «هازلدن» در لیندستروم، مینه سوتا برای ادامه موارد اعتیاد به الکلش معرفی کرده بود. سوزان اشنایدر، همسر رابین ویلیامز گفت که او در زمان مرگ به پارکینسون مبتلا بود. سوزان اشنایدر گفت که بیماری پارکینسون همسرش در مراحل اولیه بود، ولی او هنوز آمادگی لازم را برای اعلام عمومی ابتلایش به این بیماری نداشت. مقام های ایالت کالیفرنیا می گویند در آزمایش هایی که در پی خودکشی رابین ویلیامز از جسد او به عمل آمد، نشانی از الکل یا مواد مخدر دیده نشده است.
... [مشاهده متن کامل]
ویلیامز در اواسط دههٔ ۱۹۷۰ اجرای استندآپ کمدی را در سانفرانسیسکو و لس آنجلس آغاز کرد و با بازی در سیت کام مورک و میندی ( ۱۹۷۸–۱۹۸۲ ) به شهرت رسید. نقش اول او در کمدی پاپای ( ۱۹۸۰ ) بود و سپس در فیلم های تحسین شدهٔ مسکو روی هادسن ( ۱۹۸۴ ) ، بیداری ها ( ۱۹۹۰ ) ، پچ آدامز ( ۱۹۹۸ ) ، عکس یک ساعته ( ۲۰۰۲ ) و بهترین بابای دنیا ( ۲۰۰۹ ) ایفای نقش کرد. او همچنین در فیلم های پرفروش هوک ( ۱۹۹۱ ) ، علاءالدین ( ۱۹۹۲ ) ، خانم داوت فایر ( ۱۹۹۳ ) ، جومانجی ( ۱۹۹۵ ) ، قفس پرنده ( ۱۹۹۶ ) و مجموعهٔ شب در موزه ( ۲۰۰۶–۲۰۱۴ ) حضور داشته است.
ویلیامز برای نقش آفرینی اش در کمدی صبح بخیر، ویتنام ( ۱۹۸۷ ) ، درام انجمن شاعران مرده ( ۱۹۸۹ ) و کمدی شاه ماهیگیر ( ۱۹۹۱ ) نامزد دریافت جایزهٔ اسکار بهترین بازیگر مرد شد. او برای بازی در نقش مکمل درام ویل هانتینگ نابغه ( ۱۹۹۷ ) جایزهٔ اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را کسب کرد. در سال ۲۰۰۶ جایزهٔ گلدن گلوب سیسیل بی. دمیل به او اهدا شد.
ویلیامز در اوت ۲۰۱۴ بر اثر خودکشی در خانه اش در پرادایس کی، کالیفرنیا درگذشت. کالبدشکافی او بیماری اجسام لویی بدون تشخیص را نشان داد.
در تاریخ ۱۱ اوت ۲۰۱۴ جسد ویلیامز در خانه اش در منطقه غیرصنعتی تیبورون، کالیفرنیا، حوالی ساعت ۱۱:۵۵ صبح پیدا شد و مرگ او رسماً در ساعت ۱۲:۰۲ بعد از ظهر در سن ۶۳ سالگی تأیید شد. پلیس کالیفرنیا تأیید کرد دلیل مرگ رابین ویلیامز، خودکشی بوده است. او خود را در ویلایی که همراه همسرش در آن زندگی می کرد، حلق آویز کرد. وی در چند سال اخیر از افسردگی شدید رنج می برد و خود به صراحت از مصرف کوکائین و الکل سخن می گفت. چند بار نیز برای ترک مواد مخدر تلاش کرده بود. با توجه به گفته های ناشر رابین ویلیامز نیز، او قبل از مرگ از افسردگی رنج می برده است، اگرچه این ناشر گزارش های مبنی بر خودکشی ویلیامز را قبول نکرده است. آزمایش پزشکی قانونی و تست سم شناسی برای ۱۲ اوت برنامه ریزی شده است. یک ماه پیش، ویلیامز خود را به مرکز درمان اعتیاد «هازلدن» در لیندستروم، مینه سوتا برای ادامه موارد اعتیاد به الکلش معرفی کرده بود. سوزان اشنایدر، همسر رابین ویلیامز گفت که او در زمان مرگ به پارکینسون مبتلا بود. سوزان اشنایدر گفت که بیماری پارکینسون همسرش در مراحل اولیه بود، ولی او هنوز آمادگی لازم را برای اعلام عمومی ابتلایش به این بیماری نداشت. مقام های ایالت کالیفرنیا می گویند در آزمایش هایی که در پی خودکشی رابین ویلیامز از جسد او به عمل آمد، نشانی از الکل یا مواد مخدر دیده نشده است.
