رابطه ولایت با مراتب توحید

[ویکی فقه] با توجه به نقش ائمه ی اطهار علیه السّلام در نظام تکوین و تشریع، تنها راه رسیدن به فیوضات الهی از مجرای اهل بیت علیه السّلام برای ما امکانپذیر است.
لغت شناسان کلمه ی ولایت را به معنای سرپرستی، عهده داری امور، سلطه، استیلاء ، رهبری و زمامداری معنا کرده اند. راغب اصفهانی می نویسد: «ولایت یعنی، یاری کردن. و ولایت یعنی، زمامداری و سرپرستی امور و گفته شده است که ولایت و ولایت مانند دلالت و دلالت است و حقیقت آن «سرپرستی» است. ولی و مولی نیز در همین معنا به کار می رود.» گر چه برای ولایت معانی بسیاری ذکر کرده اند، و لکن اصل در معنای آن، برداشته شدن واسطه ای است که بین دو چیز حائل شده باشد، به طوری که بین آن دو چیز، غیر از آن دو چیزی باقی نماند.»
رابطه ولایت با توحید
با توجه به معنای ولایت به خوبی به دست میآید که در ولایت، واسطه و مانع بین دو چیز نیست و نزدیکی و قرب بدون واسطه است. و البته از لوازم و نتایج این ولایت، اموری چون مالکیت، خالقیت ، ربوبیت ، حق قانونگذاری، اطاعت ، محبت ، توکل و استعانت است. به عبارت بهتر، موجود تحت ولی خود، چون آئینه، بدون مختصر خودنمائی، تمام چهرهی صاحب صورت را در خود منعکس می کند. خداوند سبحان ولی بندهی مؤمن خود است، به علت آن که، امور او را زیر نظر دارد، و شؤون او را تدبیر می کند، و او را در صراط مستقیم هدایت می نماید، و او را در اموریکه سزاوار اوست، و یا سزاوار او نیست، امر می کند و نهی می نماید، و در دنیا و در آخرت او را نصرت و یاری می نماید. و مؤمن حقیقی و واقعی نیز ولی پروردگارش می باشد، زیرا که خود را در اوامر و نواهی او تحت ولایت او درمی آورد، و نیز در جمع برکات معنویه، از هدایت، و توفیق و تایید، و تسدید، و آنچه در پی دارند، از رسیدن به درجات بهشت و مقام رضوان خدا، در تحت ولایت و پذیرش خداوند خود است.