رابطه علم و اخلاق

[ویکی فقه] علم، اخلاق و تربیت اصطلاحاتی کاربردی در زندگی انسان هستند. در باره ارتباط علم با اخلاق و تربیت سه دیدگاه مهم مطرح شده است. یک دیدگاه به رابطه عمیق علم با اخلاق و تربیت قائل است؛ دیدگاه دیگر وجود هرگونه ارتباط میان آن ها را نفی می کند و دیدگاه سوم بینابین است.
علم، اخلاق و تربیت واژه هایی هستند که هرکدام در محدوده زندگی انسانی کاربرد خاصی داشته و حکایت از حقیقت مهمی می کنند. حال سؤال این است که آیا هرکدام از این ها دارای کار آیی مستقلّ از دیگری بوده و هیچگونه ارتباطی بین آن ها متصور نیست و یا اینکه دارای ارتباط تنگاتنگ و اثرپذیری متقابل می باشند؟ قبل از طرح پاسخ این سؤال بهتر است به تبیین معنای هر یک از این واژه ها بپردازیم و سپس وارد این بحث شویم.
معنای لغوی علم و اخلاق و تربیت
علم، مصدر فعل «عَلِمَ» و به معنای دانستن، دانش، آگاهی و معرفت است و هر چیزی می تواند متعلّق آن واقع شود. «اخلاق» نیز جمع «خُلق» یا «خُلُق» است
معلوف، لویس، المنجد فی اللغة، ص۱۹۴، ذیل «خالق.
اصل وجود ارتباط بین علم و اخلاق شایسته امری انکارناپذیر است به طوری که هر چه بر معرفت انسان نسبت به خوبی های صفت پسندیده و اعمال شایسته افزوده شود و از آثار زیان بار و پیامدهای منفی اعمال زشت و صفات اخلاقی ناپسند بیشتر آگاه گردد، بی شک در تربیت اخلاقی او مؤثرتر است و او را به سمت اخلاق پسندیده بیشتر سوق می دهد. زشتی ها جای خود را به زیبایی ها و بسیاری از مفاسد اخلاقی جای خود را به محاسن اخلاقی می دهد.
دیدگاه ها درباره ارتباط علم و اخلاق
...