رابط توسعه پذیر سفت افزاری یکپارچه ( به انگلیسی: Unified Extensible Firmware Interface ) یا به اختصار UEFI، یک ویژگی نرم افزاری رابط بین سیستم عامل و پلاتفرم سخت افزار می باشد. این ویژگی جایگزین رابط سخت افزار بایوس است. در حال حاضر در تمام کامپیوترهای شخصی سازگار با آی بی ام ارائه شده است. در بررسی ها، ویژگی UEFI، تمامی خدمات بایوس را پشتیبانی می کند. به وسیله این ویژگی می توان عیب یابی و تعمیرات ( یا تنظیمات امنیتی ) را بدون نیاز به هیچگونه سیستم عاملی انجام داد. EFI اصلی توسط اینتل توسعه داده می شد. برخی از این شیوه ها و قالب داده ها، انعکاسی از ویژگی های ویندوز می باشد. در سال ۲۰۰۵ UEFI جایگزین EFI 1. 10 ( نسخه نهایی EFI ) شد. در حال حاضر ویژگی UEFI توسط انجمن Unified EFI مدیریت می شود.
ایدهٔ اصلی برای EFI به هنگام توسعهٔ اولین سیستم ایتانیوم ( به انگلیسی: Itanium ) اینتل - اچ پی در اواسط دههٔ ۱۹۹۰ به وجود آمد. محدودیت های بایوس رایانه های شخصی ( حالت پردازندهٔ ۱۶ - بیتی، ۱ مگابایت فضای قابل آدرس دهی، وابستگی های سخت افزاری پی سی ای اتی ( به انگلیسی: PC AT ) و… ) برای سرورهای بزرگ تری که ایتانیوم به سمت آن ها حرکت می کرد، غیرقابل قبول بود. [ ۱] تلاش برای حل این مشکلات در ابتدا با نام آغازگر بوت اینتل، در سال ۱۹۹۸ شروع شد، و بعدها به EFI تغییر نام داد. در ژوئیه سال ۲۰۰۵ اینتل توسعهٔ ویژگی EFI را در ورژن ۱٫۱۰ آن متوقف کرد، و آن را به انجمن یکپارچهٔ EFI سپرد. این انجمن گسترش ویژگی را با عنوان Unified Extensible Firmware Interface ( UEFI ) آغاز کرد. مالک ویژگی ورژن اصلی EFI همچنان اینتل است که برای کالاهای تحت EFI مجوز فراهم می کند، اما مالکیت ویژگی UEFI به انجمن بر می گردد. ورژن ۲٫۱ UEFI در ۷ ژانویه ۲۰۰۷ منتشر شد. در این نسخه رمزنگاری، احراز هویت تحت شبکه و معماری رابط کاربری ( زیرسازه های رابط های انسانی در uefi ) پیاده شدند. نسخه فعلی آن، ۲٫۳٫۱ در تاریخ آوریل ۲۰۱۱ مورد تأیید قرار گرفت. [ ۲]
رابط تعریف شده توسط مشخصه EFI شامل جداول داده ایِ اطلاعات پلت فرم، سرویس های بوت و سرویس های زمان اجرا می باشد که برای بارگذارنده سیستم عامل و همچنین خود سیستم عامل قابل دسترس می باشد. فرم ویر UEFI مزایای چندی را نسبت به بایوس قدیمی سیستم ها داراست. [ ۳]
• قابلیت راه اندازی از دیسک های بزرگ ( بیش از ۲٫۲ ترابایت ) با کمک GPT.
• زمان راه اندازی سریعتر
• معماری مستقل از پردازنده
• درایورهای مستقل از پردازنده
• محیطی انعطاف پذیر قبل از اجرای سیستم عامل، شامل قابلیت اتصال به شبکه
• طراحی ماژولار
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفایدهٔ اصلی برای EFI به هنگام توسعهٔ اولین سیستم ایتانیوم ( به انگلیسی: Itanium ) اینتل - اچ پی در اواسط دههٔ ۱۹۹۰ به وجود آمد. محدودیت های بایوس رایانه های شخصی ( حالت پردازندهٔ ۱۶ - بیتی، ۱ مگابایت فضای قابل آدرس دهی، وابستگی های سخت افزاری پی سی ای اتی ( به انگلیسی: PC AT ) و… ) برای سرورهای بزرگ تری که ایتانیوم به سمت آن ها حرکت می کرد، غیرقابل قبول بود. [ ۱] تلاش برای حل این مشکلات در ابتدا با نام آغازگر بوت اینتل، در سال ۱۹۹۸ شروع شد، و بعدها به EFI تغییر نام داد. در ژوئیه سال ۲۰۰۵ اینتل توسعهٔ ویژگی EFI را در ورژن ۱٫۱۰ آن متوقف کرد، و آن را به انجمن یکپارچهٔ EFI سپرد. این انجمن گسترش ویژگی را با عنوان Unified Extensible Firmware Interface ( UEFI ) آغاز کرد. مالک ویژگی ورژن اصلی EFI همچنان اینتل است که برای کالاهای تحت EFI مجوز فراهم می کند، اما مالکیت ویژگی UEFI به انجمن بر می گردد. ورژن ۲٫۱ UEFI در ۷ ژانویه ۲۰۰۷ منتشر شد. در این نسخه رمزنگاری، احراز هویت تحت شبکه و معماری رابط کاربری ( زیرسازه های رابط های انسانی در uefi ) پیاده شدند. نسخه فعلی آن، ۲٫۳٫۱ در تاریخ آوریل ۲۰۱۱ مورد تأیید قرار گرفت. [ ۲]
رابط تعریف شده توسط مشخصه EFI شامل جداول داده ایِ اطلاعات پلت فرم، سرویس های بوت و سرویس های زمان اجرا می باشد که برای بارگذارنده سیستم عامل و همچنین خود سیستم عامل قابل دسترس می باشد. فرم ویر UEFI مزایای چندی را نسبت به بایوس قدیمی سیستم ها داراست. [ ۳]
• قابلیت راه اندازی از دیسک های بزرگ ( بیش از ۲٫۲ ترابایت ) با کمک GPT.
• زمان راه اندازی سریعتر
• معماری مستقل از پردازنده
• درایورهای مستقل از پردازنده
• محیطی انعطاف پذیر قبل از اجرای سیستم عامل، شامل قابلیت اتصال به شبکه
• طراحی ماژولار
