رابرت دنیرو

دنیرو بازیگری را در اچ بی استودیو، هنرستان استلا آدلر و اکتورز استودیو متعلق به لی استراسبرگ فرا گرفت. نخستین نقش برجستهٔ او در فیلم تبریکات ( ۱۹۶۸ ) بود و سپس با ایفای نقش یک بازیکن بیسبال در درام ورزشی طبل را آهسته بزن ( ۱۹۷۳ ) به شهرت رسید. نخستین همکاری او با اسکورسیزی در فیلم خیابان های پایین شهر ( ۱۹۷۳ ) بود که در آن نقش جنایتکاری را ایفا کرد. او بابت بازی در نقش ویتو کورلئونه جوان در فیلم جنایی پدرخوانده: قسمت دوم ( ۱۹۷۴ ) برندهٔ جایزهٔ اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد. او همچنین برای بازی در نقش تراویس بیکل در راننده تاکسی ( ۱۹۷۶ ) و سرباز جنگ ویتنام در درام شکارچی گوزن ( ۱۹۷۸ ) نامزد جایزهٔ اسکار بهترین بازیگر مرد شد.
دنیرو برای ایفای نقش جیک لاموتا در درام زندگی نامه ای گاو خشمگین ( ۱۹۸۰ ) برندهٔ جایزهٔ اسکار بهترین بازیگر مرد شد. او مدتی بعد در سلطان کمدی ( ۱۹۸۲ ) ایفای نقش کرد و برای نقش آفرینی هایش در فیلم حماسی ۱۹۰۰ ( ۱۹۷۶ ) ، حماسی جنایی روزی روزگاری در آمریکا ( ۱۹۸۴ ) ، طنز پادآرمان شهری برزیل ( ۱۹۸۵ ) و فرار نیمه شب ( ۱۹۸۸ ) به شناخت بیشتری دست یافت. نقش آفرینی دنیرو در رفقای خوب، بیداری ها ( هردو در ۱۹۹۰ ) و تنگهٔ وحشت ( ۱۹۹۱ ) مورد تحسین قرار گرفت. مدتی بعد در زندگی این پسر ( ۱۹۹۳ ) ایفای نقش کرد و نخستین فیلم بلندش، داستانی از برانکس ( ۱۹۹۳ ) ، را کارگردانی کرد. از دیگر نقش هایش می توان به فیلم های جنایی مخمصه و کازینو ( هردو در ۱۹۹۵ ) اشاره کرد.
دنیرو همچنین به خاطر نقش های طنز خود در سگ را بجنبان ( ۱۹۹۷ ) ، تحلیلش کنید ( ۱۹۹۹ ) و ملاقات والدین ( ۲۰۰۰ ) مشهور است. در پی حضور در چندین فیلم ناموفق، او در سال ۲۰۱۲ برای ایفای نقش در کمدی عاشقانهٔ دفترچه امیدبخش نامزد دریافت جایزهٔ اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد. دنیرو در سال ۲۰۱۷ نقش برنارد میداف را در فیلم جادوگر دروغ ها به تصویر کشید و برایش نامزد جایزهٔ امی ساعات پربیننده شد. او از آن زمان در فیلم هیجان انگیز روان شناختی جوکر ( ۲۰۱۹ ) و فیلم های جنایی مرد ایرلندی ( ۲۰۱۹ ) و قاتلان ماه گل ( ۲۰۲۳ ) ایفای نقش کرده است.