رئیس جمهور کره شمالی

رئیس جمهور جمهوری دموکراتیک خلق کره ( به هانگول: 조선민주주의인민공화국 주석 ) از سال ۱۹۷۲ تا ۱۹۹۸ رئیس کشور کره شمالی بود. کیم ایل سونگ تنها دارنده این منصب از ۱۹۷۲ تا مرگش در سال ۱۹۹۴ بود. کیم ایل سونگ علاوه بر ریاست جمهوری، دبیرکل حزب کارگران کره، رئیس کمیسیون دفاع ملی و فرمانده عالی نیروهای مسلح کره شمالی نیز بود.
پس از مرگ او در سال ۱۹۹۴، این سمت تا سال ۱۹۹۸ بلامتصدی ماند و پسرش کیم جونگ ایل عنوان جانشینی او را دریافت نکرد. اصلاحیه قانون اساسی در سال ۱۹۹۸، کیم ایل سونگ را به عنوان رئیس جمهور ابدی معرفی کرد و این منصب را لغو نمود.
در قانون اساسی ۱۹۷۲ اظهار شد که رئیس جمهور توسط مجمع عالی خلق برای یک دوره چهار ساله انتخاب می شود. [ ۱] اصلاحیه قانون اساسی در سال ۱۹۹۲ دوره ریاست جمهوری را به پنج سال افزایش داد که مصادف با دوره مجمع عالی خلق است. [ ۲]
قانون اساسی کره محدودیتی برای انتخاب پیاپی رئیس جمهور تأیین ننموده و خط جانشینی را نیز مشخص نساخته است. همین طور سرپرستی دفتر رئیس جمهور زمانی که بلامتصدی است را روشن نکرده است.
قانون اساسی ۱۹۷۲ بیان می کرد که رئیس جمهور رئیس کشور است و قدرت دولت را نمایندگی می کند. [ ۳]
همچنین رئیس جمهور رئیس کمیته مرکزی خلق بود که مسئول اصلی تعیین سیاست های داخلی کره شمالی بوده است. [ ۴] [ ۵] در مواقع ضروری رئیس جمهور می توانست جلسات شورای مدیریت را نیز هدایت کند. [ ۶]
رئیس جمهور به عنوان فرمانده عالی نیروهای مسلح و رئیس کمیسیون دفاع ملی قدرت کنترل نیروهای مسلح کشور را داشت. [ ۷]
رئیس جمهور این اختیار را داشت که معاون یا معاونان رئیس جمهور، دبیرکل و اعضای کمیته مرکزی خلق و نخست وزیر را که قرار بود توسط مجمع عالی خلق انتخاب شود، معرفی کند. [ ۸]
رئیس جمهور احکام مجمع عالی خلق، فرمان های کمیته مرکزی خلق و تصمیمات کمیته دائمی مجمع عالی خلق را ابلاغ می کرد. [ ۹] رئیس جمهور می توانست دستور کار جلسات مجمع عالی خلق را معرفی و دستورهایی را صادر کند. [ ۹] [ ۱۰]
رئیس جمهور می توانست معاهدات بین المللی را تصویب یا لغو کند. [ ۱۱] وی همچنین موظف به دریافت استوارنامه یا فراخوان از سفرای خارجی بود. [ ۱۲]
رئیس جمهور این اختیار را داشت که از اختیار عفو ویژه استفاده کند. [ ۱۳]