ذیال
لغت نامه دهخدا
ذیال. ( اِخ ) گویا نام رملی باشد در شعر عبیدبن ابرص.یاقوت گوید این نام در شعر عبیدبن ابرص آمده است :
تغیرت الدیار بذی الدفین
فاودیة اللوی فرمال لین
فخرجی ذروه فلوی ذیال
یعفی آیه سلف السنین.
ذیال. [ ذَ ی ْ یا ] ( ع ص ) دامن دار. درازدامان. مرد درازدنبال. ( مهذب الاسماء ). مرد که دامنی بلنددارد. مرد که بتبختر رود. مرد که خرامان و بناز رود. مرد درازبالا و درازدامان خرامان بناز. || فرس ذیال ؛ اسب درازبالا و درازدنبال. اسب درازدم. || هر چیز دامن بلند : در مقدمه لشکر او قرب دویست مربط فیل بود که از دیار هند غنیمت یافته بود آراسته به برگستوانهای ذیال و اسلحه بیمثال. ( ترجمه تاریخ یمینی نسخه خطی مؤلف ص 106 ).
ذیال. [ذَی ْ یا ] ( اِخ ) ابن عبدالرحمن الشریونی . در حلل السندسیة ذیل عنوان : من انتسب الی سرقسطة من اهل العلم ، آمده است : و ابوالحسن ذیال بن عبدالرحمن بن عمر الشریونی ، من شریون بالثغر الشرقی له سماع بسرقسطة من ابی الولید الباجی ، مع ابی داود المقری و ابی محمد الرکلی سنة 463 هَ. ق. عن ابن الابار. ( ج 2 ص 143 ). و در ص 159 همان جلد گوید: وابوالحسن ذیال بن عبدالرحمن بن عمر الشریونی الثغری ، سمع بسر قسطة من ابی الولید الباجی و غیره سنة 463.
فرهنگ عمید
۲. مرد دراز بالا و درازدامن.
۳. درازدنبال.
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید