[ویکی فقه] «ذکر»، یعنی یاد کردن، خواه با زبان باشد، یا با قلب یا با هر دو، بعد از نسیان باشد، یا بعد از ادامه ذکر. . و ذکر زبانی به جا آوردن حمد و ثنای الهی، نجوا کردن (آهسته حرف زدن)، درد دل کردن، درخواست کمک از درگاه خدای سبحان و پناه بردن از شر شیاطین انس و جن به آن بارگاه مقدس است.
از راه های پرورش ایمان، ذکر است. ذکرهای زبانی، وجود و حضور خداوند را به انسان تلقین می کند و ضمیر او را دگرگون می سازد و سرانجام به ذکر قلبی می انجامد. از دیگر فواید ذکر زبانی این است که زبان آدمی به خیر خوی می کند و به طاعت الهی مشغول می گردد.
← ذکر زبانی
۱. ↑ قریشی، علی اکبر، قاموس قرآن، ج۳، ص۱۵، به نقل از مفردات قرآن، اسلامیه.
سایت اندیشه قم، برگرفته از مقاله «ذکر»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۶/۰۶/۰۸.
...
از راه های پرورش ایمان، ذکر است. ذکرهای زبانی، وجود و حضور خداوند را به انسان تلقین می کند و ضمیر او را دگرگون می سازد و سرانجام به ذکر قلبی می انجامد. از دیگر فواید ذکر زبانی این است که زبان آدمی به خیر خوی می کند و به طاعت الهی مشغول می گردد.
← ذکر زبانی
۱. ↑ قریشی، علی اکبر، قاموس قرآن، ج۳، ص۱۵، به نقل از مفردات قرآن، اسلامیه.
سایت اندیشه قم، برگرفته از مقاله «ذکر»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۶/۰۶/۰۸.
...
wikifeqh: ذکر_زبانی