ذکر اره

لغت نامه دهخدا

ذکر اره. [ ذِ رِ اَرْ رَ ] ( ترکیب اضافی ،اِ مرکب ) نوعی از ذکر درویشان که تلفظ آن بشرکت زبان و سینه باشد بوجهی که آواز کشیدن اره بدان مفهوم شود یعنی لفظ اﷲ را بسوی بینی کشند و لفظ هو را بجانب قلب و سینه و این کشیدن و فروبردن هر دو لفظ مذکور به زور و شدت باشد لیکن به آواز حزین و صوت متوسط. ( از غیاث ). و در بهار عجم نوشته نوعی از اذکار مشایخ که به گلو کنند نه بر زبان و آن حق است :
به آن خدای که از شوق او چو اهل سلوک
به ذکر ارّه بود بر نهال خشک چمن.
سلیم ( از آنندراج ).
از آن ز سیر چمن میبرم ز خود پیوند
که ذکر ارّه ز هرشاخسار می شنوم.
صائب ( از آنندراج ).

پیشنهاد کاربران