ذونسب

لغت نامه دهخدا

ذونسب. [ ن َس َ ] ( ع ص مرکب ) صاحب نسب. || صاحب اصلی شریف و نجیب :
گویم آنگاه بیارید یکی باده ناب
یاد بادملکی ذوحسبی ذونسبی.

منوچهری.

ای ذونسب به اصل در و ذوفنون بعلم
کامل تو در فنون زمانه چو یک فنی.

منوچهری.

صاحب نسب .

(نَ سَ ) [ ع . ] (ص مر. ) دارای اصلی شریف ، صاحب نسب عالی .

صاحب نسب، دارای اصل شریف.

پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید