ذوب آهن اصفهان کارخانه. ذوب آهن اصفهان، کارخانه
ذوب آهن اصفهان، کارخانه
یکی از صنایع مادر. ایجاد این کارخانه به منزلۀ یکی از آرمان های ملی از دورۀ قاجاریه مطرح بوده و همواره با موانع متعددی، ازجمله مشکلات سیاسی خارجی و داخلی و محدودیت های مالی مواجه بوده است. اما سرانجام در چارچوب یک پروتکل همکاری فنی و اقتصادی بین دولت های ایران و شوروی، در مورد احداث کارخانۀ ذوب آهن، خط لوله سراسری گاز، و کارخانۀ ماشین سازی توافق شد. کنسرسیوم آلمانی دماک کروپ کارخانۀ ذوب آهن اصفهان را در ۱۹۳۷، در زمان رضاشاه، و در ۲۴کیلومتری تهران، نزدیک کرج، تأسیس کرد. با وقوع جنگ جهانی دوم و قطع رابطۀ سیاسی و اقتصادی ایران با آلمان، روند تأسیس و توسعۀ این کارخانه متوقف شد. سرانجام براساس موافقت نامه ای، که در چارچوب پروتکل همکاری های فنی و اقتصادی بین دولت های ایران و شوروی بود، در ۲۳ دی ۱۳۴۴ش به تصویب مجلس رسید و قراردادی با مؤسسۀ تیاژپرم اکسپورت شوروی برای تهیۀ طرح و تجهیزات کارخانه و طراحی و تجهیز معادن سنگ آهن و زغال سنگ و سنگ آهک منعقد شد. در ۱۳۴۶ کارشناسان ایرانی و شوروی، دشت طبس را در شمال جادۀ اصفهان ـ شهرکرد در فاصلۀ ۴۵کیلومتری شهر اصفهان، پس از بررسی استحکام طبقات زمین، موقعیت محل از نظر زلزله، تأمین آب، گاز، انرژی الکتریکی، خطوط ارتباطی، و عوامل فنی، اقتصادی و اجتماعی مناسب احداث کارخانه تشخیص دادند. کارشناسان وقت شوروی با توجه به محدودیت منابع مالی و مواد اولیه خصوصاً ذخایر شناخته شده معادن زغال سنگ، ظرفیت کارخانه را ۵۵۰هزارتن فولاد در سال تعیین کردند و مورد موافقت قرار گرفت. از ۱۳۸۵ کارخانۀ ذوب آهن اصفهان با ظرفیت ۲میلیون تن آهن و فولاد در سال و بخش های اگلومراسیون و احیاء، انبار مواد خام، کارگاه بونکرهای مواد آماده، کارگاه پخت، کارگاه زغال، کارگاه کک سازی، کارگاه بازیابی مواد، کارگاه پالایش بنزول و کارگاه اسید سولفوریک، جزء صنایع مادر کشور قرارگرفت.
ذوب آهن اصفهان، کارخانه
یکی از صنایع مادر. ایجاد این کارخانه به منزلۀ یکی از آرمان های ملی از دورۀ قاجاریه مطرح بوده و همواره با موانع متعددی، ازجمله مشکلات سیاسی خارجی و داخلی و محدودیت های مالی مواجه بوده است. اما سرانجام در چارچوب یک پروتکل همکاری فنی و اقتصادی بین دولت های ایران و شوروی، در مورد احداث کارخانۀ ذوب آهن، خط لوله سراسری گاز، و کارخانۀ ماشین سازی توافق شد. کنسرسیوم آلمانی دماک کروپ کارخانۀ ذوب آهن اصفهان را در ۱۹۳۷، در زمان رضاشاه، و در ۲۴کیلومتری تهران، نزدیک کرج، تأسیس کرد. با وقوع جنگ جهانی دوم و قطع رابطۀ سیاسی و اقتصادی ایران با آلمان، روند تأسیس و توسعۀ این کارخانه متوقف شد. سرانجام براساس موافقت نامه ای، که در چارچوب پروتکل همکاری های فنی و اقتصادی بین دولت های ایران و شوروی بود، در ۲۳ دی ۱۳۴۴ش به تصویب مجلس رسید و قراردادی با مؤسسۀ تیاژپرم اکسپورت شوروی برای تهیۀ طرح و تجهیزات کارخانه و طراحی و تجهیز معادن سنگ آهن و زغال سنگ و سنگ آهک منعقد شد. در ۱۳۴۶ کارشناسان ایرانی و شوروی، دشت طبس را در شمال جادۀ اصفهان ـ شهرکرد در فاصلۀ ۴۵کیلومتری شهر اصفهان، پس از بررسی استحکام طبقات زمین، موقعیت محل از نظر زلزله، تأمین آب، گاز، انرژی الکتریکی، خطوط ارتباطی، و عوامل فنی، اقتصادی و اجتماعی مناسب احداث کارخانه تشخیص دادند. کارشناسان وقت شوروی با توجه به محدودیت منابع مالی و مواد اولیه خصوصاً ذخایر شناخته شده معادن زغال سنگ، ظرفیت کارخانه را ۵۵۰هزارتن فولاد در سال تعیین کردند و مورد موافقت قرار گرفت. از ۱۳۸۵ کارخانۀ ذوب آهن اصفهان با ظرفیت ۲میلیون تن آهن و فولاد در سال و بخش های اگلومراسیون و احیاء، انبار مواد خام، کارگاه بونکرهای مواد آماده، کارگاه پخت، کارگاه زغال، کارگاه کک سازی، کارگاه بازیابی مواد، کارگاه پالایش بنزول و کارگاه اسید سولفوریک، جزء صنایع مادر کشور قرارگرفت.
wikijoo: ذوب_آهن_اصفهان،_کارخانه