ذوالبجادین. [ ذُل ْ ب ِ دَ ] ( اِخ ) لقب عبداﷲبن عبد نهم است و از آنرو او را ذوالبجادین گویند که گاه رفتن بخدمت رسول مادر وی بجاد یعنی کسائی را به دو نیم کرد و او نیمی را ازار و نیمی را ردا کرد و وی پیش از رحلت رسول صلوات اﷲ علیه در غزوه تبوک به مرد و رسول علیه السلام در قبر او درآمد و راست کرد. از سمعانی. و ابن الأثیر در المرصع گوید: ذوالبجادین عبداﷲبن عبدنهم بن عفیف المزنی ، وی در غزوه تبوک وفات یافت و رسول اکرم صلوات اﷲ علیه او را دفن کرد و فرمود: اللهم انی قد امسیت عنه راضیاً فارض عنه. و در این وقت ابن مسعود گفت کاشکی بجای وی بودمی. و نیز گویند که وی در کودکی از پدر یتیم ماند و در کنف رعایت عم خویش میزیست ، و به عم وی بر داشتند که او مسلمانی گرفته است واو هرچه به وی داده بود تا جامه تن بازستد و برهنه نزد مادر رفت و بجاد یعنی کسائی درشت را بدو نیم کرد، نیمی را ایزار پای و نیمی را ردا کرده و صباح به مدینه نزد رسول اکرم صلوات اﷲ علیه گریخت و رسول ( ع ) فرمود انت عبداﷲ ذوالبجادین فالتزم بابی فلزم بابه ، صلی اﷲ علیه و سلم. و در وقعه تبوک وفات یافت. رجوع به امتاع الأسماع جزء 1 ص 472 و قاموس الاعلام ترکی شود.
