ذوالحبک. [ ذُل ْ ح ُ ب ُ ] ( ع ص مرکب ) حُبُک جمع حبیکه است و حبیکه به معنی راه در ریگ توده و شکن آب و نورد زره و جعد موی باشد. و آن را صفت آسمان آرند. رجوع به ذات الحبک شود. و مولوی علیه الرحمة صفت شب آورده است : چشم تیز و گوش باز و تن سبک از شب همچون نهنگ ذوالحُبُک. و رجوع به ذات الحبک شود.
فرهنگ فارسی
آسمان ذات الحبک : (( چشم تیز و گوش باز و تن سبک از شب همچون نهنگ ذوالحبک . ) ) ( مثنوی )
