ذرات ریز

ذرّات ریز (PM10)
ذرّات جامد معلق، با ابعادی کوچک تر از ۱۰ میکرومتر (۱۰μm). عموماً به صورت اختصاریPM۱۰ نامیده می شوند. ذرات کربن در هوا، که عمدتاً از اگزوز اتومبیل ها خارج می شوند، از آن جمله اند. بین افزایش میزان PM۱۰ و بالارفتن میزان مرگ ومیر، افزایش بیمارانی که در بیمارستان ها بستری می شوند، و ابتلا به بیماری آسم (تنگی نفس) رابطۀ مستقیم است. سالمندان و کسانی که به بیماری قلبی یا ریوی مزمن دچارند از جهت این ذرات بیش از دیگران در معرض خطرند. این ذرات هرچه ریزتر باشند، خطرناکترند و ذراتی با ابعاد کوچکتر از۲.۵ میکرومتر تا اعماق ریه نفوذ می کنند و همان جا می مانند. این ذرات ممکن است بی خطر باشند، اما می توانند مواد شیمیایی زیانبار، مانند اسیدها، را به داخل ریه ها ببرند. بنابر پیش نویس دستورالعملی در کمیسیون اروپایی در نوامبر ۱۹۹۷، رهنمود هایی برای سطوح قابل قبولPM۱۰ وضع شد که هدف از آن رسیدن به حدّاکثر غلظت ۵۰ میکروگرم بر متر مکعب هوا در هر دورۀ زمانی ۲۴ساعته تا ۲۰۰۵ است. در این دستورالعمل قید شده بود که فراتر رفتن از این میزان تا ۲۵ روز در سال مجاز است. این میزان در ۱۹۹۹ به ۳۵ روز افزایش یافت، امّا باید تا ۲۰۱۰ به هفت روز در سال کاهش یابد. بنابه گزارشی دولتی در بریتانیا (۱۹۹۵)، به ازای هر۱۰μg/m۳ افزایش ذرات در هوا، میزان مرگ ومیر روزانه یک درصد افزایش می یابد. این برآورد با یافته های ایالات متحده امریکا منطبق است. بنابراین گزارش، اگرچه حدّاکثر غلظت روزانۀ ۵۰μg/m۳ برای افراد سالم بی خطر است، سطوح عملی بی خطر وجود ندارد.