منطقهٔ حفاظت شدهٔ گِنُو، با وسعت در حدود ۴۳ هزار هکتار یکی از سیزده ذخیره گاه زیست کره یونسکو در ایران است که در شمال غربی بندرعباس قرار دارد و با آب وهوای مطبوع سرزمینی کوهستانی، از جمله مناطقی است که کمتر شناخته شده اند و از نظر آب و هوایی با فضای مرسوم و معمول تفاوت دارند.
... [مشاهده متن کامل]
منطقهٔ حفاظت شدهٔ گنو توسط کوه گنو احاطه شده، کوهستانی تک و مجزا که از خلیج فارس سر برافراشته است و در ۳۰ کیلومتری شمال غربی بندرعباس، در طول جغرافیایی ۲۷ درجه و ۱۸ دقیقه تا ۲۷ درجه و ۲۹ دقیقه و عرض جغرافیایی ۵۵ درجه و ۵۶ دقیقه تا ۵۶ درجه و ۱۸ دقیقه در استان هرمزگان واقع شده است.
این منطقه در سال ۱۳۵۱ ه. ش ( ۱۹۷۰ میلادی ) به عنوان پارک ملی ثبت شد و پنج سال بعد در ۱۳۵۵ ه. ش ( ژوئن ۱۹۷۶ ) به عنوان ذخیره گاه زیست کره ارتقاء یافت. بعدها در سال ۱۳۶۲ خورشیدی ( ۱۹۸۳ ) به دلیل برخی ملاحظات مدیریتی درجه اش تا سطح منطقهٔ حفاظت شده پایین آمد.
منطقه حفاظت شده گنو با مساحت۴۲۳۵۶ هکتار و ارتفاع متغیر ۵۰ تا ۲ هزار و ۳۷۴ متر از نظر تنوع گیاهی و جانوری و آب و هوای مطبوع، کوه ها و دره ها بی نظیر است.
کوه گنو، به سبب داشتن آب و هوای سرد، برف خیز بودن و دامنه هایی سرسبز با آب و هوای مطبوع، از سال ۱۳۲۰ مورد توجه مردم بندرعباس بوده و در طول این سال ها ساکنان شهر برای فرار از گرما، به مناطق ییلاقی کوه گنو مانند کهنوج، باغ کاشان و چاهو سفر می کرده اند.
کوه گنو ۲ قله بزرگ به نام نصیری و بازگرد دارد که بلندترین نقطه را تشکیل می دهند و از انواع درختان جنگلی و بوته های دارویی پوشیده شده اند. درختان انگور، سیب، زردآلو، انار، انجیر، نارنگی، لیموترش، نارنج، انبه و خرما طبیعت زیبای منطقه را زینت بخشیده اند.
چشمه های متعددی با نام های انارو، باغ زیر، سرا، دزک، الیاسی درمر این باغها را آبیاری می کرده اند، که متأسفانه طی سال های خشکسالی، تعدادی از آن ها خشک شده اند. کوه گنو از نظر زیست محیطی نیز برای زندگی انواع حیوانات گوشت خوار و علف خوار مانند پلنگ، کفتار، گرگ، شغال، قوچ، میش، بز و آهو مناسب است.
مهم ترین فعالیت های انسانی در این منطقه شامل دامداری، کشاورزی، فعالیت های اکوتوریست و آموزش زیست محیطی است.
این منطقه دارای چندین گونه گیاهی بومی آندمیک و قابل توجه همچون مهر خوش ( Zhumeria majdae ) ، بادام وندلبو ( Wendelboi petrocephalus ) ، پونه مظفریان ( Menta Mozaffariani ) و شاخ غزالی ( Caralluma tuberculata ) و در بخش های پایین تر کوهستان دارای پوشش گیاهی پالئوتروپیکال شامل پرخ ( Acacia tortortilis ) ، آکاسیا چتری ( Ephorbia larica ) و کنار ( ziziphus sp ) است.
... [مشاهده متن کامل]
منطقهٔ حفاظت شدهٔ گنو توسط کوه گنو احاطه شده، کوهستانی تک و مجزا که از خلیج فارس سر برافراشته است و در ۳۰ کیلومتری شمال غربی بندرعباس، در طول جغرافیایی ۲۷ درجه و ۱۸ دقیقه تا ۲۷ درجه و ۲۹ دقیقه و عرض جغرافیایی ۵۵ درجه و ۵۶ دقیقه تا ۵۶ درجه و ۱۸ دقیقه در استان هرمزگان واقع شده است.
این منطقه در سال ۱۳۵۱ ه. ش ( ۱۹۷۰ میلادی ) به عنوان پارک ملی ثبت شد و پنج سال بعد در ۱۳۵۵ ه. ش ( ژوئن ۱۹۷۶ ) به عنوان ذخیره گاه زیست کره ارتقاء یافت. بعدها در سال ۱۳۶۲ خورشیدی ( ۱۹۸۳ ) به دلیل برخی ملاحظات مدیریتی درجه اش تا سطح منطقهٔ حفاظت شده پایین آمد.
منطقه حفاظت شده گنو با مساحت۴۲۳۵۶ هکتار و ارتفاع متغیر ۵۰ تا ۲ هزار و ۳۷۴ متر از نظر تنوع گیاهی و جانوری و آب و هوای مطبوع، کوه ها و دره ها بی نظیر است.
کوه گنو، به سبب داشتن آب و هوای سرد، برف خیز بودن و دامنه هایی سرسبز با آب و هوای مطبوع، از سال ۱۳۲۰ مورد توجه مردم بندرعباس بوده و در طول این سال ها ساکنان شهر برای فرار از گرما، به مناطق ییلاقی کوه گنو مانند کهنوج، باغ کاشان و چاهو سفر می کرده اند.
کوه گنو ۲ قله بزرگ به نام نصیری و بازگرد دارد که بلندترین نقطه را تشکیل می دهند و از انواع درختان جنگلی و بوته های دارویی پوشیده شده اند. درختان انگور، سیب، زردآلو، انار، انجیر، نارنگی، لیموترش، نارنج، انبه و خرما طبیعت زیبای منطقه را زینت بخشیده اند.
چشمه های متعددی با نام های انارو، باغ زیر، سرا، دزک، الیاسی درمر این باغها را آبیاری می کرده اند، که متأسفانه طی سال های خشکسالی، تعدادی از آن ها خشک شده اند. کوه گنو از نظر زیست محیطی نیز برای زندگی انواع حیوانات گوشت خوار و علف خوار مانند پلنگ، کفتار، گرگ، شغال، قوچ، میش، بز و آهو مناسب است.
مهم ترین فعالیت های انسانی در این منطقه شامل دامداری، کشاورزی، فعالیت های اکوتوریست و آموزش زیست محیطی است.
این منطقه دارای چندین گونه گیاهی بومی آندمیک و قابل توجه همچون مهر خوش ( Zhumeria majdae ) ، بادام وندلبو ( Wendelboi petrocephalus ) ، پونه مظفریان ( Menta Mozaffariani ) و شاخ غزالی ( Caralluma tuberculata ) و در بخش های پایین تر کوهستان دارای پوشش گیاهی پالئوتروپیکال شامل پرخ ( Acacia tortortilis ) ، آکاسیا چتری ( Ephorbia larica ) و کنار ( ziziphus sp ) است.
