ذات الحبک. [ تُل ْح ُ ب ُ ] ( ع ص مرکب ، اِ مرکب ) آسمان. ( آنندراج ). و ابن الأثیر در المرصع آرد: گویند بمعنی صاحب خلقت نیکوست و از این جاست که بافنده جامه خوب را گویند: مااحسن حبکه ، و نیز گفته اند ذات الحبک بمعنی زینت است و برخی گفته اند که معنی آن راههاست. ج ، ذوات الحبک.
