ذات الاصاد

لغت نامه دهخدا

ذات الاصاد. [ تُل ْ اِ ] ( اِخ ) موضعی است از سرزمین شَرّبة، ردهه و قلتی یعنی مغاکی در کوه که آب در وی گرد آید، به دیار عبس میان هضب القلیب. و سباق میان داحس ( اسب قیس بن زهیرالعبسی ) و غبراء ( اسب حذیفةبن بدر الفزاری ) بدین جای بود و چون اسب قیس را بدغاو دغل از پیش رفتن مانع آمدند جنگی میان دو قبیله که چهل سال بکشید روی داد. و قیس در این معنی گوید:
و ما لاقیت من حل بن بدر
واخوته علی ذات الاصاد
هم فخروا علی بغیر فخر
و ردوّا دون غایته جوادی.
( المرصع ).
و رجوع به عقدالفرید ج 6 ص 18 شود.

فرهنگ فارسی

موضعی است از سرزمین شر به یعنی مغاکی در کوه که آب در وی گرد آید .

پیشنهاد کاربران

بپرس