ذئاب الغضی. [ ذَ / ذِ بُل ْ غ َ ضا ] ( ع اِ مرکب ) در تاج العروس آمده است : و ذؤبان العرب لصوصهم و صعالیکهم و شطارهم الذین یتلصصون و یتصعلکون لأنهم کالذئاب و هو مجاز و ذکره ابن الاثیر فی ذوب و قال الاصل فی ذؤبان الهمز ولکنه خفف فانقلبت واواً وذئاب الغضی شجرٌ یاوی الیه الذّئب. و هم بنوکعب بن مالک بن حنظلة من بنی تمیم. سموا بذلک لخبثهم لان ذئب الغضی اخبث الذّئآب. - انتهی. و رجوع به ذئب الخمر شود.
