دِیْویسون، کلینْتون جوزِف (۱۸۸۱ـ۱۹۵۸)(Davisson, Clinton Joseph)
دِیْویسون، کلینْتون جوزِف
فیزیک دان امریکایی. در ۱۹۲۷ برای نخستین بار، ماهیت موجی الکترون ها را با آزمایش نشان داد و به همین سبب جایزۀ نوبل فیزیک ۱۹۳۷ را دریافت کرد. این جایزه مشترکاً به او و جورج تامسون اعطا شد. تامسون نیز مستقلاً در همین زمینه پژوهش هایی انجام داده بود. دیویسون در بلومینگتون ایلینوی زاده شد و در دانشگاه شیکاگو درس خواند. از ۱۹۱۷ تا ۱۹۴۶، در شرکت وسترن الکتریک مشغول به کار بود. این شرکت بعدها تلفن بل نامیده شد. دیویسون و لِستر گِرمِر (۱۸۹۶ـ۱۹۷۱) پراش الکترون ها را کشف کردند. این کشف با نظریۀ فیزیک دان فرانسوی، لوئی دو بروی، سازگاری داشت که بنابر آن الکترون ها و همۀ ذرات بنیادی دیگر می توانند رفتار موجی داشته باشند. دیویسون و گرمر در آزمایش های خود از تک بلوری از جنس نیکل استفاده کردند. در این بلور، که اتم های نیکل در رئوس شبکه ای مکعبی قرار داشتند، الکترون هایی با زاویۀ ۴۵ درجه نسبت به صفحۀ اتم ها بر سطح خارجی بلور تابانده می شدند. آن ها الکترون هایی با سرعت معلوم را به طرف این صفحه می فرستادند و الکترون های گسیل شده را به کمک اتاقک فارادی آشکارسازی می کردند. در ژانویۀ ۱۹۲۷، نتایج نشان داد که به ازای سرعت معینی از الکترون های فرودی پراش اتفاق می افتد و باریکه های الکترون های خروجی را می توان با فاصله های بین صفحه ای مرتبط دانست. طول موج باریکه ها تعیین شد و سپس، از این طول موج و سرعت معلوم الکترون ها برای تأیید فرضیۀ دو بروی استفاده کردند. از پژوهش اول نتایجی به دست آمد که یک تا دو درصد خطا داشت، ولی پژوهش روش مند بعدی منجر به نتایجی با سازگاری کامل شد. چندی بعد در همان سال، جورج تامسون، پسر جان جوزف تامسون، در دانشگاه ابردین اسکاتلند آزمایش های مشابهی را با استفاده از برگه های فلزی به انجام رساند. درپی آزمایش های دیویسون و تامسون، دوگانگی موج ـ ذره ای ذرات زیراتمی بی هیچ تردیدی پذیرفته شد.
دِیْویسون، کلینْتون جوزِف
فیزیک دان امریکایی. در ۱۹۲۷ برای نخستین بار، ماهیت موجی الکترون ها را با آزمایش نشان داد و به همین سبب جایزۀ نوبل فیزیک ۱۹۳۷ را دریافت کرد. این جایزه مشترکاً به او و جورج تامسون اعطا شد. تامسون نیز مستقلاً در همین زمینه پژوهش هایی انجام داده بود. دیویسون در بلومینگتون ایلینوی زاده شد و در دانشگاه شیکاگو درس خواند. از ۱۹۱۷ تا ۱۹۴۶، در شرکت وسترن الکتریک مشغول به کار بود. این شرکت بعدها تلفن بل نامیده شد. دیویسون و لِستر گِرمِر (۱۸۹۶ـ۱۹۷۱) پراش الکترون ها را کشف کردند. این کشف با نظریۀ فیزیک دان فرانسوی، لوئی دو بروی، سازگاری داشت که بنابر آن الکترون ها و همۀ ذرات بنیادی دیگر می توانند رفتار موجی داشته باشند. دیویسون و گرمر در آزمایش های خود از تک بلوری از جنس نیکل استفاده کردند. در این بلور، که اتم های نیکل در رئوس شبکه ای مکعبی قرار داشتند، الکترون هایی با زاویۀ ۴۵ درجه نسبت به صفحۀ اتم ها بر سطح خارجی بلور تابانده می شدند. آن ها الکترون هایی با سرعت معلوم را به طرف این صفحه می فرستادند و الکترون های گسیل شده را به کمک اتاقک فارادی آشکارسازی می کردند. در ژانویۀ ۱۹۲۷، نتایج نشان داد که به ازای سرعت معینی از الکترون های فرودی پراش اتفاق می افتد و باریکه های الکترون های خروجی را می توان با فاصله های بین صفحه ای مرتبط دانست. طول موج باریکه ها تعیین شد و سپس، از این طول موج و سرعت معلوم الکترون ها برای تأیید فرضیۀ دو بروی استفاده کردند. از پژوهش اول نتایجی به دست آمد که یک تا دو درصد خطا داشت، ولی پژوهش روش مند بعدی منجر به نتایجی با سازگاری کامل شد. چندی بعد در همان سال، جورج تامسون، پسر جان جوزف تامسون، در دانشگاه ابردین اسکاتلند آزمایش های مشابهی را با استفاده از برگه های فلزی به انجام رساند. درپی آزمایش های دیویسون و تامسون، دوگانگی موج ـ ذره ای ذرات زیراتمی بی هیچ تردیدی پذیرفته شد.
wikijoo: دیویسون،_کلینتون_جوزف_(۱۸۸۱ـ۱۹۵۸)