دیوید هارولد

وقت آمریکا، ویلیام سیوارد برد تا او را بکشد، خودش گریخت و در خارج از واشینگتن دی سی به بوث پیوست. هارولد و بوث هر دو به سمت سوراتسویل در مریلند حرکت کردند تا سلاح هایی که مری سورات پیشتر برایشان در ملک شخصی اش پنهان کرده بود را بردارند. از آن جا که به هنگام فرار پای بوث شکسته بود، هارولد او را تا خانهٔ دکتر ساموئل ماد همراهی کرد. ماد پای در رفتهٔ بوث را جا انداخت و پس از آن، بوث و هارولد از مریلند رهسپار ویرجینیا شدند. هارولد تا هنگامی که مقامات، آن دو را پیدا کردند بوث را همراهی کرد. پس از آن که هارولد و بوث در انبار غلهٔ مِلک شخصی ریچارد هنری گرت توسط سربازان ارتش اتحادیه به تله افتادند، هارولد تسلیم شد ولی بوث که از تسلیم شدن امتناع می کرد توسط گروهبان توماس بوستون کوربرت مجروح شد و ساعاتی بعد درگذشت. هارولد پس از آن که به مشارکتش در توطئه برای قتل لینکلن اعتراف کرد، محاکمه و به اعدام محکوم شد. حکم اعدام هارولد در ۷ ژوئیهٔ ۱۸۶۵، یک روز پس از محکومیتش، اجرا شد.