دِیوی، سِر هامفری (۱۷۷۸ـ۱۸۲۹)(Davy, Sir Humphry)
دِیوی، سِر هامفری
شیمی دان انگلیسی. به سبب آزمایش هایش در زمینۀ الکتروشیمی و اختراع چراغ ایمنی معدن شهرت یافت. در ۱۷۹۸، آزمایش در زمینۀ خواص طبی گازها را آغاز کرد و در حین این آزمایش ها آثار بیهوش کنندگی اکسید نیترو، گاز خنده آور، را کشف کرد. در ۱۸۰۱، در مقام استادیار شیمی در مؤسسۀ سلطنتی لندن به کار پرداخت و سال بعد استاد شیمی همان مؤسسه شد. در سال های اول فعالیت در آموزشگاه سلطنتی، تحقیق در زمینۀ آثار الکتریسیته بر ترکیب های شیمیایی را آغاز کرد. در ۱۸۰۷، به سبب تحقیقات نظری و عملی اش جایزۀ ناپلئون انستیتو فرانسه را دریافت کرد. سپس، بزرگ ترین باتری آن زمان را با بیش از ۲۵۰ پیل ساخت و جریان الکتریکی نیرومندی را از محلول هایی با ترکیبات گوناگون، که احتمال می رفت حاوی عناصری ناشناخته باشند، گذراند. دیوی با استفاده از این روش الکترولیز توانست عناصر پتاسیم و سدیم را به سرعت جدا کند. او کلسیم را نیز به همین روش تهیه کرد. در آزمایش های بعدی، که ربطی به این آزمایش نداشتند، عنصر بور را کشف کرد و ثابت کرد که الماس از کربن تشکیل شده است. همچنین، نشان داد که عناصر معروف به خاک های کمیاب، اکسیدهای فلزی اند، نه عنصر. آزمایش هایش روی اسیدها نشان داد که هیدروژن خصیصه های اسید را در آن ها ایجاد می کند، نه اکسیژن. به کشف های مهمی نیز در زمینۀ گرما دست یافت. در ۱۸۱۵، نوعی چراغ ایمنی برای معدن کاران اختراع کرد و به پاس این اختراع و تحقیقات مرتبط با آن، نشان های طلا و نقرۀ رامفورد را از انجمن سلطنتی دریافت کرد. در ۱۸۲۳، روشی برای جلوگیری از خوردگی کف مسی کشتی ها، با استفاده از صفحه های روی و آهن، ابداع کرد. در ۱۸۱۲، لقب سِر گرفت و در ۱۸۱۸، به دریافت لقب بارون مفتخر شد.
دِیوی، سِر هامفری
شیمی دان انگلیسی. به سبب آزمایش هایش در زمینۀ الکتروشیمی و اختراع چراغ ایمنی معدن شهرت یافت. در ۱۷۹۸، آزمایش در زمینۀ خواص طبی گازها را آغاز کرد و در حین این آزمایش ها آثار بیهوش کنندگی اکسید نیترو، گاز خنده آور، را کشف کرد. در ۱۸۰۱، در مقام استادیار شیمی در مؤسسۀ سلطنتی لندن به کار پرداخت و سال بعد استاد شیمی همان مؤسسه شد. در سال های اول فعالیت در آموزشگاه سلطنتی، تحقیق در زمینۀ آثار الکتریسیته بر ترکیب های شیمیایی را آغاز کرد. در ۱۸۰۷، به سبب تحقیقات نظری و عملی اش جایزۀ ناپلئون انستیتو فرانسه را دریافت کرد. سپس، بزرگ ترین باتری آن زمان را با بیش از ۲۵۰ پیل ساخت و جریان الکتریکی نیرومندی را از محلول هایی با ترکیبات گوناگون، که احتمال می رفت حاوی عناصری ناشناخته باشند، گذراند. دیوی با استفاده از این روش الکترولیز توانست عناصر پتاسیم و سدیم را به سرعت جدا کند. او کلسیم را نیز به همین روش تهیه کرد. در آزمایش های بعدی، که ربطی به این آزمایش نداشتند، عنصر بور را کشف کرد و ثابت کرد که الماس از کربن تشکیل شده است. همچنین، نشان داد که عناصر معروف به خاک های کمیاب، اکسیدهای فلزی اند، نه عنصر. آزمایش هایش روی اسیدها نشان داد که هیدروژن خصیصه های اسید را در آن ها ایجاد می کند، نه اکسیژن. به کشف های مهمی نیز در زمینۀ گرما دست یافت. در ۱۸۱۵، نوعی چراغ ایمنی برای معدن کاران اختراع کرد و به پاس این اختراع و تحقیقات مرتبط با آن، نشان های طلا و نقرۀ رامفورد را از انجمن سلطنتی دریافت کرد. در ۱۸۲۳، روشی برای جلوگیری از خوردگی کف مسی کشتی ها، با استفاده از صفحه های روی و آهن، ابداع کرد. در ۱۸۱۲، لقب سِر گرفت و در ۱۸۱۸، به دریافت لقب بارون مفتخر شد.
wikijoo: دیوی،_سر_هامفری_(۱۷۷۸ـ۱۸۲۹)