دیورتیکولوز

دیورتیکولوز یا بیماری دیورتیکولی به معنی وجود چندین دیورتیکول در کولون است. این دیورتیکول ها بیرون زدگی هایی هستند که در محل های ضعف لایهٔ عضلانی روده ایجاد می شوند و شامل مخاط و زیرمخاط کولون می باشند. در کولون سیگموئید که فشار داخل روده ای بالاتر است، دیورتیکول های بیشتری دیده می شوند. پیش از چهل سالگی، این حالت غیرمعمول است، اما پس از آن همپای افزایش سن فراوانتر می شود به آن اندازه که به طور تخمینی بیش از نیمی از افراد بالای ۵۰ سال دیورتیکول کولون دارند. [ ۱]
بیشتر کسانی که دچار دیورتیکولوز ساده ( یعنی بدون عارضه ) هستند، بی علامت می مانند. اما ممکن است درد و حساسیت در ناحیه مبتلا وجود داشته باشد. دیده شده که بعضی از بیماران از شکایت هایی مثل درد انقباضی ( کرامپی ) ، نفخ، دفع گاز و نامنظمی دفع مدفوع شکایت کنند، اما معلوم نیست که این شکایت ها واقعاً به علت دیورتیکولوز است یا سندرم روده تحریک پذیر همراه.
معمولا دیورتیکولوز عارضه دار نمی شود، اما اگر بشود خطرناک است. عوارض شامل خونریزی، عفونت و سوراخ شدن می باشد. خونریزی آهسته ممکن است به کم خونی و خونریزی سریع به رکتوراژی ( خونریزی از راه مقعد ) منجر شود. عفونت دیورتیکول ها و ایجاد آبسه بدنبال آن، دیورتیکولیت و آبسه پارادیورتیکولر نامیده می شود. دیورتیکولیتی که به صفاق تخلیه شود ممکن است باعث پریتونیت حاد گردد که عارضه وخیم و خطرناکی است. اگر بخش دچار التهاب دیورتیکول ملتهب کنار احشاء داخل شکم قرار بگیرد، ممکن است به ساختمان های مجاور فیستول بدهد ( مثلاً فیستول کولون به واژن ( کولوواژینال ) یا کولون به مثانه ( کولووزیکال ) ) . اگر دیورتیکول ملتهب به صفاق سر باز کند، معمولاً باعث پریتونیت می شود، اما اگر بدن بتواند آن را در صفاق محدود کند و پخش نشود، آبسه پارادیورتیکولر ایجاد می شود . [ ۲]
نقش کمبود فیبر در غذا، نظریه ای است که بیش از همه مورد پذیرش قرار گرفته است. کمبود فیبر منجر به یبوست مزمن و حجم کم مدفوع می شود که باعث خواهد شد هنگام دفع، فشار داخل کولون خیلی بالا برود و کشش زیادی در دیواره ایجاد گردد. در ضعیف ترین محل دیواره که ناحیه تنیاکولی روده بزرگ است ( یعنی قسمت نوار مانندی که روی روده بزرگ قرار گرفته ) ، سرخرگ های روده به صورت عمودی وارد مخاط می شوند که محتمل ترین محل برای ایجاد دیورتیکول است. [ ۲]