دیود بهمنی

دیود بهمنی ( avalanche diode ) در الکترونیک دیودی است که به نحوی طراحی شده که در یک ولتاژ بایاس معکوس شکست بهمنی پیدا کند. اتصال یک دیود بهمنی بنحوی طراحی می شود که از تمرکز جریان در نقاط داغ جلوگیری کند تا دیود در شکست ها آسیب نبیند. شکست بهمنی به دلیل شتاب یافتن حامل های اقلیت به حدی که در شبکه کریستالی، یونش ایجاد کنند و ایجاد حاملان بیشتر که در نتیجه، یونش را بیشتر می کند، رخ می دهد.
ولتاژ پس از شکست با تغییر جریان، کمی تغییر می کند. این باعث می شود، دیود بهمنی به عنوان نوعی از ولتاژ مرجع مفید باشد. دیودهای ولتاژ مرجع که ولتاژی در حدود بیش از 6 - 8 ولت دارند، معمولاً دیودهای بهمنی هستند.
یک کاربرد رایج آن محافظتِ مدارهای الکترونیکی در برابر آسیب رسیدن از ولتاژهای زیاد ( high voltages ) است. دیود بهمنی در جهت معکوس به مدار متصل می شود. به عبارت دیگر، کاتد آن مثبت تر از آند باشد ( بایاس معکوس ) . در این نوع پیکربندی، دیود نارسانا ( خاموش ) است و اثری بر مدار ندارد. اگر ولتاژ بیش از مقدار معینی افزایش یابد، دیود به شکست بهمنی می رود و باعث می شود ولتاژ مضر به زمین اتصال یابد. در هنگام استفاده از این روش، آنها اغلب به عنوان دیودهای مهارکننده یا سرکوبگر های ولتاژ گذرا ( transient voltage suppressors ) نامیده می شوند، زیرا آنها حداکثر ولتاژ را تا حدِ از پیش تعیین شده ای ثابت یا "مهار" می کنند. دیودهای بهمنی معمولاً برای این نقش با ولتاژ سَدشان VBR و حداکثر مقدار انرژی گذرا که می توانند جذب کنند مشخص می شوند، تعیین شده با انرژی خودش ( در ژول ) یا i 2 r t . تا زمانی که از گرم شدن بیش از حد دیود جلوگیری شود، شکست بهمنی مُخرب نیست.