[ویکی نور] دیوان کامل حضرت شاه نعمتالله ولی، اثر سید نورالدین نعمتالله بن عبدالله بن محمد، معروف به شاه نعمتالله ولی، مهمترین اثر منظوم وی، شامل قصاید، غزلیات، قطعات، مثنویها و رباعیات است که بالغ بر ده هزار بیت میباشد.
کتاب با مقدمه محمد حماصیان آغاز و اشعار در قالب غزلیات، ترجیعبندها، قصاید و ملحقات، سؤال و جواب، مثنویها، رساله منظومه ایمانیه، رساله فقریه، گنجالعارفین، غزلهای ناتمام، رباعیها، دوبیتیها و مفردات، تنظیم شده است.
بعضی از اشعار و ابیات این دیوان، منسوب به شاه نعمتالله بوده و همه آنها از نوع اشعار عرفانی و حاوی اشارات و توضیحات درباره عقاید و افکار متصوفه میباشد.
در مقدمه، به بیان چگونگی رشد تصوف و توسعه و گسترش و علمی شدن آن در قرن هشتم و نهم هجری و ویژگی اشعار شعرای این قرن، پرداخته شده است.
شاه نعمتالله ولی در شعر پایهای متوسط دارد و اشعار یکدست و خلاق و شورانگیز و خالی از مسامحات لفظی و معنوی و بدون تکلف و تکرار در دیوان پربرگ او، چندان فراوان نیست. مهمترین بخش شعرهای او را غزلهایش تشکیل میدهد. غزلهای او اغلب کوتاه و با الفاظ مکرر و صرفا در باب وحدت وجود و مشحون از اصطلاحات دینی و عرفانی و فلسفی است. در این اشعار، شاه نعمتالله بهنحو بارزی متأثر از آرا و عقاید عرفانی محیالدین بن عربی (متوفی 638-560ق) است.
وی در اشعارش همچنین بیشترین تأثیرها را از مولوی پذیرفته و شیوه غزلسراییاش شباهتی آشکار با غزلهای محمدشیرین مغربی (متوفی 809ق) دارد و در آنها، رد پای سنایی و عطار و عراقی که از ارکان شعر صوفیانه فارسی بشمار میآیند، مشهود است.
کتاب با مقدمه محمد حماصیان آغاز و اشعار در قالب غزلیات، ترجیعبندها، قصاید و ملحقات، سؤال و جواب، مثنویها، رساله منظومه ایمانیه، رساله فقریه، گنجالعارفین، غزلهای ناتمام، رباعیها، دوبیتیها و مفردات، تنظیم شده است.
بعضی از اشعار و ابیات این دیوان، منسوب به شاه نعمتالله بوده و همه آنها از نوع اشعار عرفانی و حاوی اشارات و توضیحات درباره عقاید و افکار متصوفه میباشد.
در مقدمه، به بیان چگونگی رشد تصوف و توسعه و گسترش و علمی شدن آن در قرن هشتم و نهم هجری و ویژگی اشعار شعرای این قرن، پرداخته شده است.
شاه نعمتالله ولی در شعر پایهای متوسط دارد و اشعار یکدست و خلاق و شورانگیز و خالی از مسامحات لفظی و معنوی و بدون تکلف و تکرار در دیوان پربرگ او، چندان فراوان نیست. مهمترین بخش شعرهای او را غزلهایش تشکیل میدهد. غزلهای او اغلب کوتاه و با الفاظ مکرر و صرفا در باب وحدت وجود و مشحون از اصطلاحات دینی و عرفانی و فلسفی است. در این اشعار، شاه نعمتالله بهنحو بارزی متأثر از آرا و عقاید عرفانی محیالدین بن عربی (متوفی 638-560ق) است.
وی در اشعارش همچنین بیشترین تأثیرها را از مولوی پذیرفته و شیوه غزلسراییاش شباهتی آشکار با غزلهای محمدشیرین مغربی (متوفی 809ق) دارد و در آنها، رد پای سنایی و عطار و عراقی که از ارکان شعر صوفیانه فارسی بشمار میآیند، مشهود است.
wikinoor: دیوان_کامل_حضرت_شاه_نعمت الله_ولی