دیوار چهارم مفهومی ناتورالیستی است که اولین بار توسط آندره آنتوان و امیل زولا دربارۀ چگونگی ساختار صحنۀ نمایش مطرح شد.
این اصطلاح از تئاتر، جایی که سه دیوار اطراف صحنه را محصور می کنند می آید. این در حالی است که یک دیوار چهارم نامرئی به خاطر تماشاگر کنار گذاشته می شود. دیوار چهارم صحنه ایست که مخاطب درحال تماشای آن است و با آن مثل یک آینه یک طرفه برخورد می کند. مخاطب از حضور داستان آگاه است اما داستان از حضور مخاطب آگاه نیست. [ ۱]
آندره آنتوان برای تحقق نظرات ناتورالیستی خود و امیل زولا، در زمینهٔ صحنه آرایی تا بدان جا پیش می رود که مسألۀ "دیوار چهارم "را مطرح کرده و میگوید که بهترین روش برای صحنه آرایی کاملِ یک نمایش آن است که صحنه به طور کامل و بدون توجه به آنکه تماشاگر در تماشاخانه وجود دارد آرایش شده و زمانیکه دکور و میزانسن آماده شد، آنگاه کارگردان تصمیم بگیرد که کدام دیوار بهتر است برداشته شود تا تماشاگران نمایش را تماشا کنند.
صحبت کردن به شکلی مستقیم و بی واسطه با مخاطبین، دیوار چهارم را می شکند و توهم واقعی بودن نمایش را از بین می برد. برای مثال در بسیاری از آثار برتولت برشت مانند دایره گچی قفقازی شخصیت «گروشا» درباره ی کودکی به نام «مایکل» اینگونه با مخاطبین صحبت می کند: «خودم بزرگش کردم، آیا خودم هم باید نابودش کنم؟ نمی توانم. »[ ۲]
برای مثال می توان به الیور هاردی، مهران مدیری و سیامک انصاری اشاره کرد که با نگاه کردن به دوربین طنز کارشان را بیشتر می کنند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین اصطلاح از تئاتر، جایی که سه دیوار اطراف صحنه را محصور می کنند می آید. این در حالی است که یک دیوار چهارم نامرئی به خاطر تماشاگر کنار گذاشته می شود. دیوار چهارم صحنه ایست که مخاطب درحال تماشای آن است و با آن مثل یک آینه یک طرفه برخورد می کند. مخاطب از حضور داستان آگاه است اما داستان از حضور مخاطب آگاه نیست. [ ۱]
آندره آنتوان برای تحقق نظرات ناتورالیستی خود و امیل زولا، در زمینهٔ صحنه آرایی تا بدان جا پیش می رود که مسألۀ "دیوار چهارم "را مطرح کرده و میگوید که بهترین روش برای صحنه آرایی کاملِ یک نمایش آن است که صحنه به طور کامل و بدون توجه به آنکه تماشاگر در تماشاخانه وجود دارد آرایش شده و زمانیکه دکور و میزانسن آماده شد، آنگاه کارگردان تصمیم بگیرد که کدام دیوار بهتر است برداشته شود تا تماشاگران نمایش را تماشا کنند.
صحبت کردن به شکلی مستقیم و بی واسطه با مخاطبین، دیوار چهارم را می شکند و توهم واقعی بودن نمایش را از بین می برد. برای مثال در بسیاری از آثار برتولت برشت مانند دایره گچی قفقازی شخصیت «گروشا» درباره ی کودکی به نام «مایکل» اینگونه با مخاطبین صحبت می کند: «خودم بزرگش کردم، آیا خودم هم باید نابودش کنم؟ نمی توانم. »[ ۲]
برای مثال می توان به الیور هاردی، مهران مدیری و سیامک انصاری اشاره کرد که با نگاه کردن به دوربین طنز کارشان را بیشتر می کنند.
wiki: دیوار چهارم