دیهیم جوی

لغت نامه دهخدا

دیهیم جوی. [ دَ / دِ ] ( نف مرکب ) جوینده دیهیم. طالب تخت و تاج و پادشاهی. ( ناظم الاطباء ) :
سوی رخش رخشنده بنهاد روی
دوان رخش شد نزد دیهیم جوی.

فردوسی.

وز آنجا سوی پارس بنهاد روی
جوانبخت و بیدار و دیهیم جوی.

فردوسی.

( دیهیم جو ی ) ( صفت ) آنکه دیهیم جوید کسی که در صدد بدست آوردن تاج پادشاهی است .

پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید