دینانی

5 7 = 12 یک شناخت ماقبل تجربی محسوب میشود.
معرفت فطری از دیدگاه دینانی و شناخت ماقبل تجربی از دیدگاه کانت چیز های دیگری نیستند غیر از دانش گمشده یا فراموش شده از دیدگاه افلاطون که بر این باور بوده که روان قبل ترک عالم ایده ها یا ماوراء طبیعت از دانش کامل برخوردار بوده مانند آدم که بر اساس بینش و باور ادیان ابراهیمی در باغچه بهشت و قبل از طرد و تبعید از آن باغچه و از پیشگاه یَهوَه ملقب به آقا یا سرور دنیا و آبَّا به شکل آبابا یا پدر آسمانی ایسا با همان لقب و الله ملقب به نور سماوات و الارض به اسماء و صفات و جواهر و اعراض همه موجودات مجرد و غیر مجرد و امورات و پدیده ها آگاهی کامل داشته.
از دیدگاه این حکیم دینی یک نوزاد مثل یک ظرف تهی یا خالی از مادر متولد نمیشود طوریکه در طول رشد و نمو و یادگیری پر شود بلکه به شکل فانوسی خاموش پا به عرصه وجود میگذارد و چشم به پهنه گیتی می گشاید و از آن به بعد به شعله نیاز دارد که به کمک آن روشن شود.
ظرف خاکی نیم مانند لوح سفید نوشته نیم بلکه فانوس سرای ملکوتیم/بیا با شعله های شمع ات روشن نما این فانوس و این ایوان گلی را ای شوکت اشراقیم /

یک حقیقت ژرف و ماورائی که انسان منجمله فلاسفه آزاد اندیش و حکیمان دینی مقید به معارف وحیانی و حدیثی و روائی دینی تاکنون نتوانسته اند به آن دست یابند این است که نفس مجرد یا من هر فرد انسانی ( منجمله نباتی و حیوانی ) در لحظه بسته شدن جسم، کالبد، تن و یا بدن تثلیثی مادی - روانی - روحی در رحم مادر و در بستر امن، ساکن، پیوسته و فراگیر زندگی بخش جان خدای حقیقی و واقعی برای اولین بار در این دنیا از ترکیب نیمی از منِ پدر و نیمی از منِ مادر آفریده نمی شود، زیرا اگر چنین باشد، آنگاه من های والدین در تولید فرزندان بعدی نیم تر و نیم تر خواهند گردید و در تولید آخرین فرزند به نهایت قلت یا کوچکی خواهند رسید که حقیقت ندارد.
بر اساس حکمت اصیل اشراقی که ریشه در سرزمین ایران ( و بعضا هندوستان ) دارد و نه بر اساس حکمت دینی سهروردی، هر کدام از ما افراد انسانی در آفرینش اولیه به شکل خانواده های ده عضوی مشتمل بر پنج مرد و پنج زن خودی و همگی بطور مطلق همزمان و همسن و در یک سن معتدل ملکوتی یا آسمانی ( به احتمال قریب به یقین چهل سالگی ) آفریده شده و از عشق و زندگی جاودانه بر خوردار گردیده ایم و هیچکدام از ما از نسل بابا آدم و ننه حوای ادیان ابراهیمی یعنی یهودیت و مسیحیت و اسلام نیستیم. منِ یک نوزاد و من های پدر و مادر آن نوزاد جاودانه در همان سن معتدل ملکوتی میباشند چه در طول زندگی دنیوی و چه در طی زندگی برزخی و چه در طی زندگی بهشت برینی در پایان سفر مقطعی فعلی و برای همیشه.
لذا آموزگاران و استاتید محترم و شریف و بزرگوار منجمله شیخ الشیوخ در کلاس های درس شاید مفید باشد که شاگردان را دست کم نگیرند که من هایشان با من های خود آنان همسن و سالند.

http://chehreha. mahblog. com/content/3799/%D8%BA%D9%84%D8%A7%D9%85%D8%AD%D8%B3%D9%8A%D9%86_%D8%A7%D8%A8%D8%B1%D8%A7%D9%87%D9%8A%D9%85%D9%8A_%D8%AF%D9%8A%D9%86%D8%A7%D9%86%D9%8A/