Dilatant دیلاتانت، ماده ای است که در آن ویسکوزیته با افزایش نرخ کرنش برشی افزایش می یابد و نمونه ای از سیال غیر نیوتنی است. این رفتار در مواد خالص غالباً مشاهده نمی شود، اما امکان دارد که در سوسپانسیون ها رخ دهد.
دیلاتانت یک سیال غیر نیوتنی است که در آن ویسکوزیته برشی با اعمال تنش برشی زیاد افزایش می یابد. این موضوع، یک نوع انحراف از قانون ویسکوزیته نیوتنی است و توسط عواملی نظیر اندازه، شکل و توزیع ذرات کنترل می شود. خواص این سوسپانسیون ها به تئوری هاماکر و نیروهای واندروالس بستگی دارند و می توانند به صورت الکترواستاتیک یا فضایی تثبیت شوند. رفتار ضخیم شدن برشی زمانی رخ می دهد که یک سوسپانسیون کلوئیدی از حالت پایدار به حالت لخته سازی تبدیل می شود.
این را می توان به آسانی با مخلوطی از نشاسته ذرت و آب ( که گاهی اوقات اوبلک نامیده می شود ) مشاهده کرد، در هنگام ضربه یا پرتاب شدن به سطح، به روش های غیرمعمولی عمل می کند. شن و ماسه ای که کاملاً با آب خیس شده است نیز به عنوان یک دیلاتانت عمل می کند، مشابه با ظاهر شدن ناحیه خشک هنگام راه رفتن روی ماسه تر می باشد .
تعریف
دو مدل انحراف از قانون نیوتن وجود دارد که در سیستم های واقعی مشاهده می شود. رایج ترین انحراف رفتار نازک شدن برشی است که در آن ویسکوزیته سیستم با افزایش نرخ برش کاهش می یابد. انحراف دوم، رفتار ضخیم شدن برشی است که با افزایش نرخ برش، ویسکوزیته سیستم نیز افزایش می یابد. این رفتار به این دلیل مشاهده می شود که سیستم تحت تنش متبلور می شود و بیشتر شبیه یک جامد است تا یک محلول. [ ۱] بنابراین، ویسکوزیته سیال غلیظ کننده برشی به سرعت برش بستگی دارد. وجود ذرات معلق اغلب بر ویسکوزیته محلول تأثیر می گذارد.
سیستم تعلیق تثبیت شده
یک سوسپانسیون، از ترکیبی از یک فاز ریز و ذرات تشکیل یافته است که در یک فاز متفاوت و ناهمگن منتشر شده است. رفتار ضخیم شدن برشی در سیستم های حاوی ذرات جامد پراکنده در فاز مایع قابل مشاهده است. این محلول ها با کلوئیدهای مختلف اختلاف دارند، زیرا به دلیل ناپایداری خود، تفاوت های قابل توجهی دارند. ذرات جامد در این ترکیب به اندازه کافی بزرگ هستند که در نهایت به ته نشینی منجر شوند، در حالی که مواد جامد در یک کلوئید کوچکتر پراکنده شده اند و ته نشینی را نشان نمی دهند. برای استحکام دهی به سیستم های تعلیق، از روش های متعددی چون الکترواستاتیک و استریک استفاده می شود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدیلاتانت یک سیال غیر نیوتنی است که در آن ویسکوزیته برشی با اعمال تنش برشی زیاد افزایش می یابد. این موضوع، یک نوع انحراف از قانون ویسکوزیته نیوتنی است و توسط عواملی نظیر اندازه، شکل و توزیع ذرات کنترل می شود. خواص این سوسپانسیون ها به تئوری هاماکر و نیروهای واندروالس بستگی دارند و می توانند به صورت الکترواستاتیک یا فضایی تثبیت شوند. رفتار ضخیم شدن برشی زمانی رخ می دهد که یک سوسپانسیون کلوئیدی از حالت پایدار به حالت لخته سازی تبدیل می شود.
این را می توان به آسانی با مخلوطی از نشاسته ذرت و آب ( که گاهی اوقات اوبلک نامیده می شود ) مشاهده کرد، در هنگام ضربه یا پرتاب شدن به سطح، به روش های غیرمعمولی عمل می کند. شن و ماسه ای که کاملاً با آب خیس شده است نیز به عنوان یک دیلاتانت عمل می کند، مشابه با ظاهر شدن ناحیه خشک هنگام راه رفتن روی ماسه تر می باشد .
تعریف
دو مدل انحراف از قانون نیوتن وجود دارد که در سیستم های واقعی مشاهده می شود. رایج ترین انحراف رفتار نازک شدن برشی است که در آن ویسکوزیته سیستم با افزایش نرخ برش کاهش می یابد. انحراف دوم، رفتار ضخیم شدن برشی است که با افزایش نرخ برش، ویسکوزیته سیستم نیز افزایش می یابد. این رفتار به این دلیل مشاهده می شود که سیستم تحت تنش متبلور می شود و بیشتر شبیه یک جامد است تا یک محلول. [ ۱] بنابراین، ویسکوزیته سیال غلیظ کننده برشی به سرعت برش بستگی دارد. وجود ذرات معلق اغلب بر ویسکوزیته محلول تأثیر می گذارد.
سیستم تعلیق تثبیت شده
یک سوسپانسیون، از ترکیبی از یک فاز ریز و ذرات تشکیل یافته است که در یک فاز متفاوت و ناهمگن منتشر شده است. رفتار ضخیم شدن برشی در سیستم های حاوی ذرات جامد پراکنده در فاز مایع قابل مشاهده است. این محلول ها با کلوئیدهای مختلف اختلاف دارند، زیرا به دلیل ناپایداری خود، تفاوت های قابل توجهی دارند. ذرات جامد در این ترکیب به اندازه کافی بزرگ هستند که در نهایت به ته نشینی منجر شوند، در حالی که مواد جامد در یک کلوئید کوچکتر پراکنده شده اند و ته نشینی را نشان نمی دهند. برای استحکام دهی به سیستم های تعلیق، از روش های متعددی چون الکترواستاتیک و استریک استفاده می شود.
wiki: دیلاتانت