یک دیسک بین مهره ای ( به انگلیسی: Intervertebral disc ) به صورت بالشتک یا صفحه ای بین دو جسم مهره در ستون فقرات قرار می گیرد و فشارهایی را که به ستون مهره ها وارد می شود، جذب می کند؛ بنابراین دیسک های بین مهره ای همانند یک کمک فنر، ضربات وارده به ستون فقرات را خنثی می کنند.
این عناصر به هنگام اعمال فشار، قابلیت تغییر شکل داشته و بدین طریق شدت ضربات را کاهش می دهند. شکل اصلی دیسک ها زمانی که تحت فشار نباشند، کروی است؛ ولی هنگامی که در حد فاصل مهره ها قرار می گیرند، تحت تأثیر فشار وارده، پهن می شوند و شکلی تخم مرغی به خود می گیرند. [ ۱] دیسک ها در ناحیه کمری ( لومبار ) به علت تحرک زیاد، ارتفاع بیشتری دارند. دو دیسک بین مهره ای L4 - L5 و L5 - S1 ( قسمت پایینی کمر ) که از تحرک بالایی برخوردار هستند، نسبت به دیسک های فقرات کمری فوقانی ضخامت بیشتری دارند.
از وظایف مهم دیسک های بین مهره ای، آسان سازی حرکات در ستون فقرات است که به سه صورت اصلی خم شدن ( فلکسیون ) صاف شدن ( اکستانسیون ) و چرخش طرفی ( روتاسیون ) انجام می گیرد که حرکت خم شدن ممکن است به سمت جلو یا طرفین باشد.
هر دیسک بین مهره ای شامل دو قسمت است:
• بخش مرکزی بنام هسته دیسک که نرم و آبدار است. به این قسمت، نوکلئوس پالپوزوس[ ۲] می گویند. هسته دیسک ژله مانند و نیمه جامد بوده که حاوی مواد زیر است:
• آب حدود ۹۰ درصد
• کلاژن
• گلیکوپروتئین
هسته دیسک یک بخش قابل اتساع است. در ستون فقرات سالم، این دیسک ها از خرد شدن مهره های شما جلوگیری می کنند و به شما اجازه می دهند بدون درد حرکت کنید[ ۳] . دیسک های بین مهره ای در طول روز مقداری از آب خود را از دست می دهند و در نتیجه کوتاهتر شده، ولی با استراحت دوباره به طول اولیه خود برمی گردند. براین اساس، ممکن است به طور طبیعی اختلاف قدی حدود ۲ سانتی متر از صبح تا عصر ایجاد شود.
• بخش محیطی که هسته دیسک را دربرمی گیرد. این قسمت، حلقه فیبری یا آنولوس فیبروزوس[ ۴] نامیده می شود. بخش محیطی، حلقه ای فیبری غضروفی ( فیبروکارتیلاژ ) است.
خاصیت ارتجاعی دیسک بین مهره ای بستگی به کافی بودن مقدار آب موجود در هسته مرکزی و سالم بودن حلقه لیفی آن دارد. [ ۵] فشارهای اعمال شده به هسته دیسک به بخش محیطی دیسک بین مهره ای انتقال می یابد. از این نظر، بخش محیطی در حفاظت از قسمت مرکزی نقش دارد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین عناصر به هنگام اعمال فشار، قابلیت تغییر شکل داشته و بدین طریق شدت ضربات را کاهش می دهند. شکل اصلی دیسک ها زمانی که تحت فشار نباشند، کروی است؛ ولی هنگامی که در حد فاصل مهره ها قرار می گیرند، تحت تأثیر فشار وارده، پهن می شوند و شکلی تخم مرغی به خود می گیرند. [ ۱] دیسک ها در ناحیه کمری ( لومبار ) به علت تحرک زیاد، ارتفاع بیشتری دارند. دو دیسک بین مهره ای L4 - L5 و L5 - S1 ( قسمت پایینی کمر ) که از تحرک بالایی برخوردار هستند، نسبت به دیسک های فقرات کمری فوقانی ضخامت بیشتری دارند.
از وظایف مهم دیسک های بین مهره ای، آسان سازی حرکات در ستون فقرات است که به سه صورت اصلی خم شدن ( فلکسیون ) صاف شدن ( اکستانسیون ) و چرخش طرفی ( روتاسیون ) انجام می گیرد که حرکت خم شدن ممکن است به سمت جلو یا طرفین باشد.
هر دیسک بین مهره ای شامل دو قسمت است:
• بخش مرکزی بنام هسته دیسک که نرم و آبدار است. به این قسمت، نوکلئوس پالپوزوس[ ۲] می گویند. هسته دیسک ژله مانند و نیمه جامد بوده که حاوی مواد زیر است:
• آب حدود ۹۰ درصد
• کلاژن
• گلیکوپروتئین
هسته دیسک یک بخش قابل اتساع است. در ستون فقرات سالم، این دیسک ها از خرد شدن مهره های شما جلوگیری می کنند و به شما اجازه می دهند بدون درد حرکت کنید[ ۳] . دیسک های بین مهره ای در طول روز مقداری از آب خود را از دست می دهند و در نتیجه کوتاهتر شده، ولی با استراحت دوباره به طول اولیه خود برمی گردند. براین اساس، ممکن است به طور طبیعی اختلاف قدی حدود ۲ سانتی متر از صبح تا عصر ایجاد شود.
• بخش محیطی که هسته دیسک را دربرمی گیرد. این قسمت، حلقه فیبری یا آنولوس فیبروزوس[ ۴] نامیده می شود. بخش محیطی، حلقه ای فیبری غضروفی ( فیبروکارتیلاژ ) است.
خاصیت ارتجاعی دیسک بین مهره ای بستگی به کافی بودن مقدار آب موجود در هسته مرکزی و سالم بودن حلقه لیفی آن دارد. [ ۵] فشارهای اعمال شده به هسته دیسک به بخش محیطی دیسک بین مهره ای انتقال می یابد. از این نظر، بخش محیطی در حفاظت از قسمت مرکزی نقش دارد.
wiki: دیسک بین مهره ای