دیرکتوار
لغت نامه دهخدا
فرهنگ فارسی
سبک شیوه تزیینات داخلی و لباس در فرانسه که در دوره دیرکتوار رواج داشت .
دانشنامه آزاد فارسی
دیرِکْتوار (Directory)
(یا: هیئت مدیره) عنوانی برای دولت انقلابی فرانسه، تشکیل شده براساس قانون اساسی سال سوم، از نوامبر ۱۷۹۵ تا نوامبر ۱۷۹۹. این دولت انقلابی دارای دو مجلس قانون گذاری بود؛ مجلس نمایندگان با ۵۰۰ عضو که سن اعضای آن ۳۰ سال به بالا بود و وظیفۀ طرح لوایح را داشت، و مجلس سالخوردگان با ۲۵۰ عضو که حداقل سن اعضای آن ۴۰ سال تعیین شده بود. این مجلس از اختیارات لازم برای موافقت یا مخالفت با قوانین پیشنهادی مجلس سفلی برخوردار بود و حق انتخاب پنج دیرکتوار را داشت. هر دیرکتوار باید حداقل ۴۰ سال سن می داشت و پیش از انتخاب شدن به این سِمت، می بایست در پست وزارت یا معاون وزیر خدمت کرده باشد. هر سال به صورت دوره ای یک دیرکتوار انتخاب می شد. دیرکتوارها مسئولیت انتخاب وزرا، سفرا، ژنرال های ارتش، مأموران مالیاتی و دیگر مقامات دولتی را برعهده داشتند. آن ها هیچ بودجه و پولی برای اجرای طرح ها و برنامه های خود در اختیار نداشتند. حکومت دیرکتوار در عرصۀ قدرت و اختیارات اجرایی ضعیف بود و در واکنش به خودکامگی پیوریتنی (زاهدمآبانه) به وجود آمد که در دوران حکومت وحشت (۱۷۹۳ـ۱۷۹۴)، برقرار بود. حکومت آنان سرانجام به دیکتاتوری منضبط ناپلئون بناپارت منجر شد. شاید بتوان گفت، دیرکتوار فاسدترین رژیمی بود که فرانسه تا آن زمان تجربه کرده بود. هدف و دلمشغولی اصلی زمامداران در این دوره، جلوگیری از روی کارآمدن دوبارۀ بوربون ها یا هر رژیم دیگری بود که موجودیت اعضای دیرکتوار را به مخاطره اندازد. اعضای دیرکتوار با تقسیم ثروت ملی به حکومت خود ادامه می دادند. در دورۀ حکومت دیرکتوار، توجه به لباس، ظواهر و تفریحات رواج یافت و اخلاقّیات سقوط کرد.
(یا: هیئت مدیره) عنوانی برای دولت انقلابی فرانسه، تشکیل شده براساس قانون اساسی سال سوم، از نوامبر ۱۷۹۵ تا نوامبر ۱۷۹۹. این دولت انقلابی دارای دو مجلس قانون گذاری بود؛ مجلس نمایندگان با ۵۰۰ عضو که سن اعضای آن ۳۰ سال به بالا بود و وظیفۀ طرح لوایح را داشت، و مجلس سالخوردگان با ۲۵۰ عضو که حداقل سن اعضای آن ۴۰ سال تعیین شده بود. این مجلس از اختیارات لازم برای موافقت یا مخالفت با قوانین پیشنهادی مجلس سفلی برخوردار بود و حق انتخاب پنج دیرکتوار را داشت. هر دیرکتوار باید حداقل ۴۰ سال سن می داشت و پیش از انتخاب شدن به این سِمت، می بایست در پست وزارت یا معاون وزیر خدمت کرده باشد. هر سال به صورت دوره ای یک دیرکتوار انتخاب می شد. دیرکتوارها مسئولیت انتخاب وزرا، سفرا، ژنرال های ارتش، مأموران مالیاتی و دیگر مقامات دولتی را برعهده داشتند. آن ها هیچ بودجه و پولی برای اجرای طرح ها و برنامه های خود در اختیار نداشتند. حکومت دیرکتوار در عرصۀ قدرت و اختیارات اجرایی ضعیف بود و در واکنش به خودکامگی پیوریتنی (زاهدمآبانه) به وجود آمد که در دوران حکومت وحشت (۱۷۹۳ـ۱۷۹۴)، برقرار بود. حکومت آنان سرانجام به دیکتاتوری منضبط ناپلئون بناپارت منجر شد. شاید بتوان گفت، دیرکتوار فاسدترین رژیمی بود که فرانسه تا آن زمان تجربه کرده بود. هدف و دلمشغولی اصلی زمامداران در این دوره، جلوگیری از روی کارآمدن دوبارۀ بوربون ها یا هر رژیم دیگری بود که موجودیت اعضای دیرکتوار را به مخاطره اندازد. اعضای دیرکتوار با تقسیم ثروت ملی به حکومت خود ادامه می دادند. در دورۀ حکومت دیرکتوار، توجه به لباس، ظواهر و تفریحات رواج یافت و اخلاقّیات سقوط کرد.
wikijoo: دیرکتوار
پیشنهاد کاربران
انجمنِ گردانندگان یا دیرِکتوار ( به فرانسوی le Directoire ) رژیمی بود که از ۲ نوامبر ۱۷۹۵ میلادی تا ۱۰ نوامبر ۱۷۹۹ ( در بازه زمانی میان رژیم های کنوانسیون و کنسول های فرانسه ) در کشور فرانسه قدرت را در دست داشت. در این انجمن پنج گرداننده ( دیرکتور ) قدرت را میان خویش بخش کرده بودند. این رژیم واپسین مرحله از انقلاب فرانسه بود. پس از این دوره کنسول ها روی کار آمدند و پس از آن فرانسه به سوی امپراتوری یکم کشانیده شد.
... [مشاهده متن کامل]
دیرکتوار از دو مجلس تشکیل می شد، مجلس پانصدنفری و مجلس کهن. کمینه سن در مجلس نخست سی سال و در دومی چهل سال بود. از رأی گیری مردمی برای گزینش نمایندگان این دو مجلس خودداری شد. میانه روها برای برگزیده شدن برای نمایندگی به تندروها پیشی داشتند. شیوه گزینش مجلس کهن چنین بود که پس از برگزیدن هفتصد و پنجاه تن، اینان از میان خود دویست و پنجاه تن را به عنوان نمایندگان مجلس کهن برمی گزیدند. مجلس دوره ای سه ساله داشت. نمایندگان مجلس کهن دارای حق وتو بودند ولی در قبال این حق نمی توانستند در قانونگذاری پیشگام باشند. دیرکتورها را مجلس کهن برمی گزید. هر سال یکی از پنج دیرکتور بازنشست می شد. یک نخست وزیر به این پنج دیرکتور یاری می رساند اگر چه خود نیروی چندانی در گرداندن دولت نداشت.
قانون های سفت و سختی برای مرکزیت بخشی به دولت گزارده شد. دیرکتورها اجازه نشستن یا سخنرانی در هیچ کدام از مجلس های دوگانه را نداشتند و این منع شامل حال نخست وزیر هم می شد. همچنین آنان هیچ دستی در تعیین بودجه و سامانه مالیاتی نداشتند.
قانون آزادی دین، مطبوعات، کار و دیگر آزادی های فردی را تضمین می کرد ولی در قبال این آزادی ها دیگر کسی حق نگاهداشتن جنگ افزار را نداشت و انجمن های سیاسی نیز غیرقانونی بود.
هنگامی که این پیش نویس قانون به همه پرسی گذارده شد از یک میلیون و پنجاه هزار تن تنها پنج هزار تن بدان رای منفی دادند. پس در روز ۲۳ سپتامبر این پیش نویس به عنوان قانون اساسی تصویب شد. حزب هایی که کنار گذاشته شده بودند در شهر پاریس گرد هم آمدند و شورش کردند. دولت پدافند را به پل دو بارا سپرد، ولی در حقیقت همه کارها را نماینده و پیرو او سرلشکر ناپلئون بوناپارت به پیش برد. او با چند هزار سرباز آماده و توپخانه ای نیرومند در ۵ اکتبر ۱۷۹۵ کار شورشیان را بی آنکه نیروهایش آسیبی ببینند، یکسره کرد.
... [مشاهده متن کامل]
دیرکتوار از دو مجلس تشکیل می شد، مجلس پانصدنفری و مجلس کهن. کمینه سن در مجلس نخست سی سال و در دومی چهل سال بود. از رأی گیری مردمی برای گزینش نمایندگان این دو مجلس خودداری شد. میانه روها برای برگزیده شدن برای نمایندگی به تندروها پیشی داشتند. شیوه گزینش مجلس کهن چنین بود که پس از برگزیدن هفتصد و پنجاه تن، اینان از میان خود دویست و پنجاه تن را به عنوان نمایندگان مجلس کهن برمی گزیدند. مجلس دوره ای سه ساله داشت. نمایندگان مجلس کهن دارای حق وتو بودند ولی در قبال این حق نمی توانستند در قانونگذاری پیشگام باشند. دیرکتورها را مجلس کهن برمی گزید. هر سال یکی از پنج دیرکتور بازنشست می شد. یک نخست وزیر به این پنج دیرکتور یاری می رساند اگر چه خود نیروی چندانی در گرداندن دولت نداشت.
قانون های سفت و سختی برای مرکزیت بخشی به دولت گزارده شد. دیرکتورها اجازه نشستن یا سخنرانی در هیچ کدام از مجلس های دوگانه را نداشتند و این منع شامل حال نخست وزیر هم می شد. همچنین آنان هیچ دستی در تعیین بودجه و سامانه مالیاتی نداشتند.
قانون آزادی دین، مطبوعات، کار و دیگر آزادی های فردی را تضمین می کرد ولی در قبال این آزادی ها دیگر کسی حق نگاهداشتن جنگ افزار را نداشت و انجمن های سیاسی نیز غیرقانونی بود.
هنگامی که این پیش نویس قانون به همه پرسی گذارده شد از یک میلیون و پنجاه هزار تن تنها پنج هزار تن بدان رای منفی دادند. پس در روز ۲۳ سپتامبر این پیش نویس به عنوان قانون اساسی تصویب شد. حزب هایی که کنار گذاشته شده بودند در شهر پاریس گرد هم آمدند و شورش کردند. دولت پدافند را به پل دو بارا سپرد، ولی در حقیقت همه کارها را نماینده و پیرو او سرلشکر ناپلئون بوناپارت به پیش برد. او با چند هزار سرباز آماده و توپخانه ای نیرومند در ۵ اکتبر ۱۷۹۵ کار شورشیان را بی آنکه نیروهایش آسیبی ببینند، یکسره کرد.
