دید در روشنایی

«دید در روشنایی» یا بینایی فوتوپیک ناحیه ای از بینایی چشم است که در وضعیت روشن قرار دارد ( سطح درخشندگی بین cd/m2 ( ۱۰ تا ۱۰۸ ) ) . در انسان ها و بسیاری از حیوانات دیگر، «دید در روشنایی» امکان درک رنگ را با واسطه سلول های مخروطی و دقت بینایی و وضوح زمانی به طور قابل توجهی بالاتر از میزان موجود برای «دید در تاریکی» فراهم می کند.
چشم انسان از سه نوع مخروط در سه نوع ناحیهٔ رنگی برای آشکارسازی نور استفاده می کند. رنگدانه های زیست محیطی از مخروط ها دارای حداکثر جذب در طول موج در حدود ۴۲۰nm ( آبی ) ، ۵۳۴nm ( آبی مایل به سبز ) ، و ۵۶۴nm ( زرد مایل به سبز ) هستند. دامنه حساسیت آن ها برای تأمین دید در سراسر طیف مرئی همپوشانی دارد. بیشترین بازدهی در ۶۸۳lm/W در طول موج ۶۸۳nm ( سبز ) است. [ ۱] طبق تعریف، نور در فرکانس ۷۰۰۰۵۴۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰♠۵٫۴ هرتز ( λ = ۵۵۵٫۱۷.   .   . nm ) ، بازده درخشندگی ۶۸۳lm/W دارد.
طول موج برای زمانی که فرد در روشنایی یا در فتوپیک قرار دارد با شدت نور متفاوت است. برای ناحیه آبی - سبز ( ۵۰۰nm ) ، ۵۰درصد از نور به هر نقطه تصویر شبکیه می رسد. [ ۲]
دید در روشنایی، سازگاری بسیار سریعتری دارد، سازگاری برای آن در ۵ دقیقه اتفاق می افتد اما زمانیکه از روشنایی به سمت «دید در شرایط میانی» انتقال وجود داشته باشد، ۳۰ دقیقه طول می کشد. [ ۲]
بیشتر افراد مسن حساسیت تضاد فضایی نوری را از دست می دهند. بزرگسالان در دهه ۷۰ خود برای تشخیص فرکانس های مکانی بالا نسبت به بزرگسالان در ۲۰ سالگی، تقریباً سه برابر تضاد بیشتری نیاز دارند. [ ۳]
چشم انسان از «دید در تاریکی» یعنی در شرایط کم نور ( سطح درخشندگیcd/m۲ ( ۱۰ - ۳، ۵ تا ۶ - ۱۰ ) ) و از «دید در شرایط میانی» یعنی دید در شرایط گرگ ومیش ( سطح درخشندگی cd/m۲ ( ۱۰ - ۳ تا۱۰۰، ۵ ) ) استفاده می کند.