دیاکونوف میخاییل

دانشنامه آزاد فارسی

دیاکونوف، میخائیل (۱۹۰۷ـ۱۹۵۴)(Dyakonov, Mikhail)
خاورشناس و باستان شناس روس. از ۱۹۲۴ تا ۱۹۲۶ در دانشگاه اسلو درس خواند. در ۱۹۳۰، دانشگاه دولتی لنینگراد را به پایان رسانید. سرپرست بخش ایران و خاور نزدیک (از ۱۹۳۴) و مدیر بخش خاورشناسی (از ۱۹۳۸) در موزۀ ارمیتاژ لنینگراد، استاد دانشکدۀ تاریخ دانشگاه مسکو، و دبیر (از ۱۹۵۱) و سپس مدیر شعبۀ لنینگراد پژوهشگاه تاریخ فرهنگ مادی بود. از ۱۹۳۹ به تحقیقات باستان شناسی روی آورد و در خاک برداری های باستان شناختی در تاجیکستان و ترکمنستان شرکت کرد. یافته ها و پژوهش های وی نقشی اساسی در تعیین دقیق جایگاه سغد و باکتریا در تاریخ آسیای مرکزی داشته است. از آثارش: نسخه های خطی شاهنامه از مجموعۀ گردآوری شده در لنینگراد (۱۹۳۴)؛ بیژن و منیژه (۱۹۳۴)؛ نبرد گودرز با پیران (۱۹۳۴)؛ ترجمه و شرح ویس و رامین با همکاری رودنکو (مسکو، لنینگراد، ۱۹۳۸)؛ فردوسی، زندگی و اثر وی؛ تاریخ اشکانیان (۱۹۶۱؛ ترجمۀ فارسی: تهران ۱۳۴۴ش)؛ مینیاتورهای ایرانی در نسخه های خطی شاهنامه از مجموعۀ موزۀ دولتی ارمیتاژ لنینگراد (۱۹۳۵)؛ منابع فرهنگ قدیم تاجیکستان (۱۹۵۶)؛ تاریخ مختصر ایران باستان (۱۹۶۱؛ ترجمۀ فارسی: تهران، ۱۳۴۶ش).

پیشنهاد کاربران

بپرس