دیان دوفرِن زادهٔ ۳۰ سپتامبر ۱۹۴۴ مونترال کانادا، خواننده، بازیگر و نقاش کِبکی است که بخاطر لباس های نا متعارفش مشهور است.
دیان دوفرِن پس از مرگ مادرش در ۱۵ سالگی ناگزیر خانه را ترک کرد. در ۱۸ سالگی درست پیش از رفتن به فرانسه متن هایی را از آراگون، فِره و برِل باز خوانی کرد. در سال ۱۹۶۲ در پاریس آواز را نزد ژان لومیر و هنرهای دراماتیک را نزد فرانسوا رُزه آموخت. بین سال های ۱۹۶۶ و ۱۹۶۸ در کاباره های ساحل چپ پاریس مشغول به کار شد، جاییکه کارهایی از وینیو، فرلاند و لِوِیه می خواند. همچنین برای نشریه ها، موزیک فیلم ها و در رادیو زنگوله می خواند.
در پاییز سال ۱۹۷۲ با انتشار نخستین صفحهٔ ۳۳ دور با نامواسا اومدم! کارش را آغاز کرد. در ۱۹۷۳ درپلَس دِزآرت مونترال، دیگر کشورهای فرانسه زبان نیز شیفتهٔ این زن شدند.
لوک پلاموندون ترانه های نخستین آوازهایش را نوشت و فرانسوا کوزینو ( که در دهه ٔ ۷۰ شریک زندگیش شد ) بر روی آن ها آهنگ ساخت. آین آوازها بر شوخی، کمی فتنه انگیزی، راک اند رول پُر شور جوان پسندانه ٔ شاد، و خشونتی که از صدای ویژه اش برداشت می شد متمرکز بودند. سپس اجراهای الیزه - مونتمارت در سال ۱۹۷۷ و سال بعد در المپیا بسیار موفق بودند. در کِبک نمایش های تماتیک اجرا کرد ( چون شب در فلینی، شب صورتی و . . . . ) که در آن شخصیتها بر مبنای تم تغییر قیافه می دهند.
اگر در فرانسه دیان تنها یک خواننده بود، در کِبک به یک اسطوره ٔ زنده تبدیل شده بود. وی در سال ۱۹۷۸ - ۷۹ در کمدی موزیکال استارمانیا بازی کرد. پس از سال های دههٔ ۷۰ به موازات خوانندگی به نقاشی نیز پرداخت و در کارگاه فرِر ژِروم شرکت کرد. ملاقاتی که نقشی تعیین کننده در زندگی هنری اش داشت و به او این امکان را داد تا روی دیگر آفرینش هنری را تجربه کند.
در سال های ۱۹۷۸ - ۱۹۸۴ همکاری با ترانه سرایش لوک پلاموندون را پایان داد زیرا او می خواست به ترانه سرایان فرانسوی چون میشل ژوناز، سرژ گینسبورگ، ژاک هیژلن و به ویژه پیر گروز روی آورد. پیر گروز ترانه آلبوم های فوق سری، پروانه ها و خار رُز را نوشت. دیان شروع کرد به مدیریت توانش و هر دو یا سه سال یک کنسرت برگزار می کرد. برای او دیگر کنسرتهای بزرگ تمام شده بود . در سال های ۱۹۹۰ تا ۱۹۹۸ کمتر آهنگ راک، و بیشتر آهنگ های آرام اجرا می کرد.
در سال ۱۹۹۸ برای نمایش رزرو شده، به کرگردانی شوهرش ریشارد لاونژون روی صحنه رفت. این نمایش که ترکیبی از تئاتر و خوانندگی بود بسیار دور از دوران راک بود. در سال های ۲۰۰۲ و ۲۰۰۳ او به دوران راک برگشت. کنسرتی با عنوان آزادی مشروط که قرار نبود جز چند اجرا باشد به کنسرتی جهانی تبدیل شد ( این کنسرت در فرانسه سپاس نام گرفت ) .
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدیان دوفرِن پس از مرگ مادرش در ۱۵ سالگی ناگزیر خانه را ترک کرد. در ۱۸ سالگی درست پیش از رفتن به فرانسه متن هایی را از آراگون، فِره و برِل باز خوانی کرد. در سال ۱۹۶۲ در پاریس آواز را نزد ژان لومیر و هنرهای دراماتیک را نزد فرانسوا رُزه آموخت. بین سال های ۱۹۶۶ و ۱۹۶۸ در کاباره های ساحل چپ پاریس مشغول به کار شد، جاییکه کارهایی از وینیو، فرلاند و لِوِیه می خواند. همچنین برای نشریه ها، موزیک فیلم ها و در رادیو زنگوله می خواند.
در پاییز سال ۱۹۷۲ با انتشار نخستین صفحهٔ ۳۳ دور با نامواسا اومدم! کارش را آغاز کرد. در ۱۹۷۳ درپلَس دِزآرت مونترال، دیگر کشورهای فرانسه زبان نیز شیفتهٔ این زن شدند.
لوک پلاموندون ترانه های نخستین آوازهایش را نوشت و فرانسوا کوزینو ( که در دهه ٔ ۷۰ شریک زندگیش شد ) بر روی آن ها آهنگ ساخت. آین آوازها بر شوخی، کمی فتنه انگیزی، راک اند رول پُر شور جوان پسندانه ٔ شاد، و خشونتی که از صدای ویژه اش برداشت می شد متمرکز بودند. سپس اجراهای الیزه - مونتمارت در سال ۱۹۷۷ و سال بعد در المپیا بسیار موفق بودند. در کِبک نمایش های تماتیک اجرا کرد ( چون شب در فلینی، شب صورتی و . . . . ) که در آن شخصیتها بر مبنای تم تغییر قیافه می دهند.
اگر در فرانسه دیان تنها یک خواننده بود، در کِبک به یک اسطوره ٔ زنده تبدیل شده بود. وی در سال ۱۹۷۸ - ۷۹ در کمدی موزیکال استارمانیا بازی کرد. پس از سال های دههٔ ۷۰ به موازات خوانندگی به نقاشی نیز پرداخت و در کارگاه فرِر ژِروم شرکت کرد. ملاقاتی که نقشی تعیین کننده در زندگی هنری اش داشت و به او این امکان را داد تا روی دیگر آفرینش هنری را تجربه کند.
در سال های ۱۹۷۸ - ۱۹۸۴ همکاری با ترانه سرایش لوک پلاموندون را پایان داد زیرا او می خواست به ترانه سرایان فرانسوی چون میشل ژوناز، سرژ گینسبورگ، ژاک هیژلن و به ویژه پیر گروز روی آورد. پیر گروز ترانه آلبوم های فوق سری، پروانه ها و خار رُز را نوشت. دیان شروع کرد به مدیریت توانش و هر دو یا سه سال یک کنسرت برگزار می کرد. برای او دیگر کنسرتهای بزرگ تمام شده بود . در سال های ۱۹۹۰ تا ۱۹۹۸ کمتر آهنگ راک، و بیشتر آهنگ های آرام اجرا می کرد.
در سال ۱۹۹۸ برای نمایش رزرو شده، به کرگردانی شوهرش ریشارد لاونژون روی صحنه رفت. این نمایش که ترکیبی از تئاتر و خوانندگی بود بسیار دور از دوران راک بود. در سال های ۲۰۰۲ و ۲۰۰۳ او به دوران راک برگشت. کنسرتی با عنوان آزادی مشروط که قرار نبود جز چند اجرا باشد به کنسرتی جهانی تبدیل شد ( این کنسرت در فرانسه سپاس نام گرفت ) .
wiki: دیان دوفرن