مواد دیامغناطیس، موادی هستند که در اثر اعمال یک میدان مغناطیسی خارجی در آن ها یک میدان مغناطیسی القایی در جهت مخالف ایجاد می شود و توسط میدان دفع می شوند. مواد پارامغناطیس برعکس این رفتار را از خود نشان می دهند. دیامغناطیس شدن یک خاصیت مکانیک کوانتومی است که در تمام مواد رخ می دهد و وقتی فقط از جنبه مغناطیس به موضوع نگاه کنیم این مواد دیامغناطیس نامیده می شوند و برخلاف مواد فرومگنت مغناطیس دائمی نیستند.
نفوذپذیری مغناطیسی آن ها کمتر از μ 0 می باشد ( نفوذپذیری خلأ ) ؛ در نتیجه دیامغناطیس ها شکلی از مغناطیس هستند که تنها با یک ماده در حضور یک میدان مغناطیس خارجی به کار گرفته شده ایجاد می شوند. در بیشتر مواد، دیامغناطیس کاملاً یک اثر ضعیف دارد، ولی در ابر هادی ها ( رسانایی بسیار بالا ) اثر شدیدی را ایجاد می کند.
مواد دیامغناطیس، خطوط سرعت جریان مغناطیسی را در منحنی ایجاد می کند که دور از مواد می باشد و ابر هادی ها می توانند آن ها را به طور کامل ممانعت کنند ( به جز برای یک لایه نازک در سطح ) .
دیامغناطیس یک پدیدهٔ بسیار کلی است؛ زیرا تمام الکترونهای جفت شده، که شامل الکترونهای یک اتم می باشد، همیشه یک سهم ضعیفی را در واکنش مواد ایجاد خواهد کرد بنابراین، برای موادی که هر شکل دیگری از مغناطیس را نشان می دهند، ( مثل فرومغناطیس یا پارامغناطیس ) خاصیت دیامغناطیس کم اهمیت است. موادی که رفتار دیامغناطیسی در آن ها قوی ترین اثر مغناطیسی است، مواد دیامغناطیس یا اجسام دیامغناطیس نامیده می شوند. فلزاتی مثل مس، جیوه، طلا، یا بیسموت. نفوذپذیری مغناطیس مواد دیامغناطیس کمتر از ۱ است بنابراین، از میدان های مغناطیس دفع می شوند. دیامغناطیس یک خاصیت ضعیف است که تأثیرات آن در زندگی روزمره قابل دیدن نمی باشد. برای مثال، قابلیت مغناطیس پذیری دیامغناطیسی مثل آب χ v = −۹٫۰۵×۱۰−6 است. قوی ترین ماده دیامغناطیسی، بیسموت است با χ v = −۱٫۶۶×۱۰−4 است. پیروکربن ( کربن پیرولیتیک ) ممکن است یک قابلیت χ v = −۴٫۰۰×۱۰−۴ را در یک سطح داشته باشد. با این حال، این مقادیر به مراتب کوچک تر از مغناطیس پذیری در مواد پارامغناطیس و فرومغناطیس هستند. نفوذپذیری ممکن است برای دیامغناطیس های کامل و صحیح ( χ v = −۱ ) بررسی شود، از این رو آن ها تمام میدان ها را از درون آن ها به علت تأثیر مایسنر ( Meissner ) بیرون نماید؛ بنابراین این اثر به علت جریانات سرگردان رخ نمی دهد. ( مقاله نفوذپذیری را ببینید ) . به علاوه، تمام رساناها زمانیکه یک تغییر میدان مغناطیسی را تجربه می کنند، یک دیامغناطیس مؤثر را ارائه می دهند . نیروی لورنتس در الکترونها، باعث می شود که آن ها در گردش اطراف جریانات سرگردان شکل گیرند. جریانات سرگردان سپس یک میدان مغناطیسی القاء شده را ایجاد می کند که مخالف میدان به کار گرفته شده می باشد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفنفوذپذیری مغناطیسی آن ها کمتر از μ 0 می باشد ( نفوذپذیری خلأ ) ؛ در نتیجه دیامغناطیس ها شکلی از مغناطیس هستند که تنها با یک ماده در حضور یک میدان مغناطیس خارجی به کار گرفته شده ایجاد می شوند. در بیشتر مواد، دیامغناطیس کاملاً یک اثر ضعیف دارد، ولی در ابر هادی ها ( رسانایی بسیار بالا ) اثر شدیدی را ایجاد می کند.
مواد دیامغناطیس، خطوط سرعت جریان مغناطیسی را در منحنی ایجاد می کند که دور از مواد می باشد و ابر هادی ها می توانند آن ها را به طور کامل ممانعت کنند ( به جز برای یک لایه نازک در سطح ) .
دیامغناطیس یک پدیدهٔ بسیار کلی است؛ زیرا تمام الکترونهای جفت شده، که شامل الکترونهای یک اتم می باشد، همیشه یک سهم ضعیفی را در واکنش مواد ایجاد خواهد کرد بنابراین، برای موادی که هر شکل دیگری از مغناطیس را نشان می دهند، ( مثل فرومغناطیس یا پارامغناطیس ) خاصیت دیامغناطیس کم اهمیت است. موادی که رفتار دیامغناطیسی در آن ها قوی ترین اثر مغناطیسی است، مواد دیامغناطیس یا اجسام دیامغناطیس نامیده می شوند. فلزاتی مثل مس، جیوه، طلا، یا بیسموت. نفوذپذیری مغناطیس مواد دیامغناطیس کمتر از ۱ است بنابراین، از میدان های مغناطیس دفع می شوند. دیامغناطیس یک خاصیت ضعیف است که تأثیرات آن در زندگی روزمره قابل دیدن نمی باشد. برای مثال، قابلیت مغناطیس پذیری دیامغناطیسی مثل آب χ v = −۹٫۰۵×۱۰−6 است. قوی ترین ماده دیامغناطیسی، بیسموت است با χ v = −۱٫۶۶×۱۰−4 است. پیروکربن ( کربن پیرولیتیک ) ممکن است یک قابلیت χ v = −۴٫۰۰×۱۰−۴ را در یک سطح داشته باشد. با این حال، این مقادیر به مراتب کوچک تر از مغناطیس پذیری در مواد پارامغناطیس و فرومغناطیس هستند. نفوذپذیری ممکن است برای دیامغناطیس های کامل و صحیح ( χ v = −۱ ) بررسی شود، از این رو آن ها تمام میدان ها را از درون آن ها به علت تأثیر مایسنر ( Meissner ) بیرون نماید؛ بنابراین این اثر به علت جریانات سرگردان رخ نمی دهد. ( مقاله نفوذپذیری را ببینید ) . به علاوه، تمام رساناها زمانیکه یک تغییر میدان مغناطیسی را تجربه می کنند، یک دیامغناطیس مؤثر را ارائه می دهند . نیروی لورنتس در الکترونها، باعث می شود که آن ها در گردش اطراف جریانات سرگردان شکل گیرند. جریانات سرگردان سپس یک میدان مغناطیسی القاء شده را ایجاد می کند که مخالف میدان به کار گرفته شده می باشد.
wiki: دیامغناطیس