دیالکتیک

( اگر A آنگاه B ) ، نادرستیِ A باعث درستی یا صدقِ خودِ گزاره یِ شرطی می شود، فارغ از اینکه گزاره یِ B چه باشد. پس جایِ B می توان هر گزاره ای گذاشت چه راست چه ناراست و متناقض.
ولی از نظر هگل دو گزاره ای که نفی کننده یِ یکدیگرند، به "همنهادگی یا سنتز" می انجامد.
تَهِ خزعبلاتِ هگل و مارکس هم به یک بیماری به نام "چپول گرایی" انجامید.
به هر روی خواندن رُمان و خزعبلات برای مردم خوشایندتر از خواندن اصول ریاضیات است.
اگر شکی در پیوند با گفته های من دارید، به خزعبلات کاربر "لی لی" در بالا رجوع کنید.
یکی از دلیلهای بدبختی مردم این است که از منطق می گریزند و عاشق رُمان یا خزعبلاتی از کسانی همچون سفسطه گرایانِ یونانی، هگل، مارکس و . . . هستند. آنها شیوه یِ اندیشه یشان بر تناقض استوار بود و چون رویکرد آنها از خردورزی و اندیشیدن به دور بود، دانشگاهیان ( خود اندیشمند پندارها ) و چپولها دلباخته یِ آنها هستند.

"واختن" در زبانِ پارسی میانه به چمِ "گفتن، صحبت کردن" بوده است که کارواژه یِ پیشوندپذیرِ خوبی است مانند: آواختن ( آواز ) ، نِواختن ( نواز ) ، پی واختن ( پیواز یا پی واز ) ، ایواختن ( ایواز ) و. . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
به گمانم جایگزینِ بسیار درخور برای واژگانی بمانندِ ( دیالوگ، دیالکتیک، و. . . ) می تواند از ( پی واختن/پی وازِش ) یا کارواژه ( واختن ) به همراه پیشوندهای دیگر برگزیده شود.

الف - هر مردی بدون استثناء حامل یک زن پنهانی و غیبی بصورت امکان استعلایی یا بالقوه در وجود خویش می باشد، بدون اینکه تاکنون به وجود آن واقف و آگاه گردیده باشد.
ب - هر زنی بدون استثناء حامل یک مرد پنهانی و غیبی بصورت امکان استعلایی یا بالقوه در وجود خویش می باشد، بدون اینکه تاکنون به وجود آن واقف و آگاه گردیده باشد.
یعنی هر فرد انسانی به عنوان یک واحد وجودی بطور همزمان و در عین واحد از وحدت ضدین برخوردار است. یکی واقعیت عینی و آشکار با ماهیت جنس اصلی و آشکار و دیگری واقعیت محض و غیبی با ماهیت معکوس جنسی فرعی و پنهان. افلاطون و ارسطو نتوانسته اند این حقیقت را به روشنی دریافت و درک و بیان دارند. یعنی حقیقت وحدت ایده ناپیدا و واقعیت عینی با دو ماهیت معکوس . این مردان و زنان پنهانی و غیبی که بصورت امکانات استعلایی یا بالقوه در وجود هر فرد انسانی موجود می باشند از طریق تمایلات جنسی فرعی و پنهانی ، گاهی اوقات و به ندرت سیگنال ها یا اشاراتی را به بیرون می فرستند که موجب تمایلات همجنس گرایی می شوند. این زنان و مردان پنهانی و غیبی در وجود کلیه افراد انسانی بصورت ثوابت پایدار و تغییر ناپذیر در انتظار به ظهور رسیدن و از قوه به فعلیت در آمدن نشسته اند. اما در این عالم اجازه به ظهور رسیدن و پدیدار گشتن را ندارند بلکه پس از سپری شدن عمر این عالم و این زمین و این آسمان بر اثر انقباض مجدد محتوای آن و پس از وقوع مه بانگ بعدی و انبساط محتوای کیهان هرکدام در مکان و زمان خاص و ویژه خویش یعنی در محل و تاریخ تولد مردان و زنان فعلی حامل خویش در این عالم، متولد می شوند و حیات های دنیوی خودرا تجربه و سپری می نمایند و مردان و زنان واقعی و عینی این عالم فعلی در عالم بعدی به امکان استعلایی یا بالقوه تبدیل می شوند و در وجود مردان و زنان عالم بعدی بصورت ثوابت پایدار و تغییر ناپذیر منتظر ظهور بعدی خویش در سطحی برتر و کمال یافته تر از سطح فعلی خواهند نشست و الا آخر تا در معاد یعنی پس از رجعت یا بازگشت به نظام احسن آفرینش مبداء بطور همزمان هردو یعنی هم ایده و هم واقعیت با هم به ظهور می رسند و در قالب زوج های خودی و بنیادی و ملکوتی حیات بهشتی خودرا از نو آغاز خواهند نمود.

چراکه در کارواژه پی واختن پاسخ ( !به! ) پرسشی داده می شود ( در پیِ پرسشی، پاسخی انجام می گیرد ) .
درست به همین گونه ( پی ستیزیدن ) هم ( !به! ) گفته ها و ادعای فردی، پاسخی داده می شود و به مجادله می انجامد ( در پیِ ادعای کسی، . . . ) .

به گمانم پیشنهاد دوست بزرگوارمان saeed یعنی هم فراخوانی بسیار کلی تر از واژه دیالکتیک است:دو تَن می توانند هم فراخوانی کنند ولی مجادله نکنند. هم فراخوانی بیشتر معنای ( هم دعوتی ) می دهد.

بهر حال سه اصل دیالکتیک بصورت تز - آنتی تز - سنتز و یا موضع - مقابل موضع - ترکیب آندو و یا نهاد - مقابل نهاد - برهم نهاد و یا تصدیق - نفی - نفی در نفی می باشند. با در نظر گرفتن این سه اصل یکی دو بازی را انجام می دهیم بصورت زیر :
تز : بر اساس باور دینی خداوند متعال در باغ بهشت آدم را از ترکیب خاک و آب یا گل آفرید و از روح خود در او دمید و از این طریق به او حیات بخشید و پس از مدتی برای رهایی او از تنهایی و انزوا حوا را از دنده های چپ یا راست وی بیرون کشید و تا باهم همسر باشند و فرزند دار شوند و سپس آنها را از باغ بهشت بیرون راند.
آنتی تز : بر اساس باور این حقیر خداوند چنین عمل نکرده است بلکه در حالت ایده آل بهشتی هستی خویش کلیه افراد انسانی و کلیه نسل های زمینی را بطور همزمان و هم سن و سال آفریده است. لذا مرد و زن از لحاظ تقدم و تاخر در امر آفرینش در حالت بهشتی هستی هیچکدام بر دیگری تقدم نداشته اند.
سنتز : نه باور دینی و نه باور این حقیر هیچکدام قابل اثبات یا رد نیستند. لذا هردو از یک ارزش برخوردارند. با این تفاوت که باور دینی بیش از چند هزار سال عمر دارد و باور این حقیر تازه متولد شده است. گرچه آیات و علائم و نشانه هایی وجود دارند که از طریق آنها و به زبان و روش علمی میتوان باور این حقیر را به اثبات رساند که مستقیما و همزمان دال بر رد و عدم حقیقت داشتن این باور دینی خواهد بود.
بازی دوم :
تز : زن و مرد بر اساس باور ادیان ابراهیمی ، هرکدام دارای یک سرنوشت جنسی به شکل یا زن و یا مرد می باشند و سکه جنسی آنها دو رویه نیست بلکه تنها یک رو دارد. همچنین زن و مرد هرکدام دارای یک من یا یک خود و یا یک نفس مجرد می باشند و متعاقب آن فقط از حق تجربه یک حیات دنیوی برخوردار اند که به حیات موقت برزخی و پس از آن به حیات های دوگانه بهشتی و جهنمی منجر میگردند و آنهم بطور جاودانه.
آنتی تز : بر اساس باور این حقیر هر زن و هر مرد تنها دارای یک سرنوشت جنسی به شکل یا زن و یا من و یک سکه یک رویه جنسی و یک من یا یک خود و یا یک نفس مجرد نیستند بلکه هرکدام دارای پنج سرنوشت جنسی گوناگون و پنج سکه جنسی دو رویه و ده تا من یا خود و یا نفس مجرد هستند و متعاقب آن از حق تجربه حیات های بیشمار دنیوی بین مبداء و معاد با درجات مختلف تکاملی بین دو سر حد ؛ یکی نهایت نقصان و دیگری نهایت کمال ایده آل می باشند. این پنج سرنوشت جنسی در مبداء پس از آفریده شدن کلیه افراد انسانی بطور همزمان از طریق پنج زوج خودی جاری بوده اند و در معاد دوباره بطور همزمان به ظهور خواهند رسید و بهمراه همدیگر جاری خواهند گشت .
سنتز : رد باور دینی و تایید و تصدیق باور این حقیر از طریق بررسی و مطالعه تمایلات جنسی چهارگانه فرعی و پنهانی نهفته در پشت میل جنسی اصلی و آشکار و ظاهری هرکدام از افراد انسانی به زبان و روش علمی امکان پذیر و میّسر می باشد.
هر فرد انسانی میتواند از طریق فاکتور 2 بتوان n ظهورات پی در پی خود و حیات های دنیوی اش را محاسبه نماید. n برابر است با عدد 3 و اعداد صحیح بزرگتر از 3. تعیین حد نهائی n در حال حاضر و تا آینده های بسیار دور دستی از عهده توان معارف وحیانی دینی و شناخت و دانش علمی و استدلالات منطقی قوای ادراکی فهم و عقل فلاسفه آزاد اندیش و حکیمان دینی و ذوق و شوق و شهودات دل و باطن شاعران و عارفان خارج می باشد و فقط خداوند به اندازه یا مقدار آن آگاهی کامل دارد. هر فرد انسانی طبق این فاکتور همیشه در طی نوسانات هشتم تولد و مرگ محتوای کیهان یا در قدم ها یا پله ها یا وادی ها و یا منازل هشتم دوباره در سطحی برتر و کمال یافته تر از سطح فعلی یا کنونی و یا قبلی به ظهور خواهد رسید. 8 ، 16 ، 32 ، 64 , . . . . . m .
m مساوی با مقدار حد n .

ارسطو معتقد بود که دیالکتیک چیزی نیست غیر از فکر و خیال در باره نظریه های احتمالی مختلف . کانت دیالکتیک استعلایی را منطق غیر واقعیات ( ظاهری یا سایه ای ) می دانست. در عوض هگل دیالکتیک را قانونمندی درونی خود حرکتی فکر و طبیعت دریافته بود. در این رابطه هگل بر این باور است که دیالکتیک" کار نفی کردن " همه چیز است، به این معنا که هرچیزی باید نفی شود تا آن چیز بتواند به چیز دیگری تبدیل شود و از این طریق به فعلیت در آید. در این زمینه مثال بذر را می آورد که اگر بذر نه میرد یا نفی نشود، آنگاه محصول هم به بار نمی آید. مارکس و انگلس در ماتریالیزم دیالکتیکی و تاریخی و دیالکتیک طبیعت بر این باور بوده اند که دیالکتیک علم شناخت عام ترین قوانین حرکت و تکامل طبیعت ؛ جامعه و فکر است. سارتر در کتاب نقد عقل دیالکتیکی و مدرسه فرانکفورت در کتاب دیالکتیک حرکت روشنگری کار تعریف دیالکتیک را دنبال می کنند. پس از این مقدمه کوتاه این حقیر بر این باورم که فلاسفه غرب به عنوان رقیبان موافق و مخالف نام و آثار و روش اسطوره سازان و بنیانگذاران آئین ها و ادیان و مخترعین یوغ های سنگین و سبک شرایع دینی - مذهبی اعصار مختلف باستان، هنوز موفق نشده اند که یک باور فلسفی تولید و ارائه نمایند که بتواند در پیشگاه افکار عمومی جایگزین باور های گوناگون دینی گردد. لذا کار فلسفه هنوز به پایان نرسیده است و این کار را زمانی پایان یافته می توان نامید که جهان بینی فلسفی بتواند جای جهان بینی دینی را در ذهن و افکار و خیال عموم مردم بگیرد و تا آنزمان فلسفه یک راه طولانی در پیش پا و روی خود دارد.
در هر زبانی خیلی از مفاهیم یافت می شوند که متضاد همدیگر اند و در طبیعت هم معادل واقعی این مفاهیم در قالب پدیده های متضاد یافت می شوند. بطور مثال : شب و روز ؛ سرما و گرما ؛ بالا و پایین و خیلی مفاهیم زوجی دیگر. اگر اصل خود حرکتی فکر و طبیعت مورد نظر هگل را بکار گیریم، آنگاه باید ببینیم که آیا مفهوم شب خود بخود خودرا نفی می کند و به مفهوم روز تبدیل می شود یا اینکه این مفاهیم زوجی و متضاد و این دو پدیده طبیعی از استعداد خود حرکتی برخوردار نیستند و علت پیدایش آنها حرکت چرخشی زمین به دور محور خویش می باشد. بعد از این استدلال منطقی و عقلانی دوباره سوال پیش می آید که آیا کره زمین از استعداد خود حرکتی برخودار است یا حرکت چرخشی آن بدور محور و حرکت انتقالی آن بدور خورشید، علت و یا دلیل دیگری دارد که ممکن است در درون خود زمین و منظومه شمسی نباشد بلکه بیرون از آنها. قصد ندارم که سر خواننده گرامی را بیشتر از این بدرد آورم. این حقیر میل دارم بجای مفاهیم متضاد از دوقلوهای همزاد استفاده کنم. شاید از خود پرسیده باشید که مفهوم متضاد یا نیم زوج مفهوم مرگ چه مفهوم دیگری می تواند باشد ؟ معمولا از متفکرین و اندیشمندان می شنویم که مرگ و حیات یا زندگی در مقابل هم قرار دارند. آیا واقعا و حقیقتا نیم زوج مرگ، حیات می باشد و یا اینکه حیات دارای نیم زوج خاص و ویژه خویش است که با مفهوم و پدیده طبیعی مرگ خیلی فرق دارد. حال، نیم زوج و یا نیم قلوی مفهومی و طبیعی مرگ چیست ؟ خواننده گرامی حتما بارها مفهوم یا کلمه و یا واژه تولد را شنیده است که هم در ذهن و فکر انسان وجود دارد و هم یک پدیده طبیعی و تجربی است . طبق باور این حقیر مفهوم حیات یا زندگی، قطب مقابل مفهوم فکری و پدیده طبیعی مرگ نیست بلکه مفهوم فکری و پدیده طبیعی تولد نیم زوج اصلی و ریشه ای مرگ می باشد. این دو مفهوم و این دو پدیده طبیعی یک نوسانگر دوقطبی اند که قطبین آن قابلیت تفکیک پذیری و جدا شدن از همدیگر را ندارند بلکه دارای استعداد تبدیل شدن بهمدیگر می باشند و این تبدیل از نوع جایگزینی است و نه تغییر ماهیت و یا نقش عوض کردن. در لحظه بسته شدن نطفه در رحم مادر قطب مرگ که قبلا در نهایت انبساط و گستردگی خود بسر می برده است یکباره به نهایت قلت یا کوچکی می رسد و به بذر قابل رشد تبدیل می گردد و قطب همزاد وی یعنی تولد که قبلا در نهایت قلت بسر می برده و بصورت بذر قابل رشد در بطن قطب گسترده مرگ محفوظ مانده بود، یکباره به نهایت وسعت و گسترش خود منبسط می گردد و بذر مرگ را در زمینه یا بطن خویش حفظ می نماید. لذا قطبین این نوسانگر از استعداد انقباض و انبساط بر خوردار اند و هرکدام می توانند به بذر و یا زمینه رشد برای قطب مقابل تبدیل شوند. مثل دو میدان الکتریکی و مغناطیسی. یعنی هیچکدام از این دو نیم زوج یا این دو قطب هرگز نمی توانند طوری به نهایت گسترش برسند که قطب مقابل بطور کامل نیست و معدوم شود. درست مثل موجودات زنده، کیهان یا جهان هم دارای نوسانگر دوقطبی تولد و مرگ خاص و ویژه خویش می باشد. هر نوسانی دارای یک طول موج و یک طول زمانی به نام پریود می باشد. پریود نوسان تولد و مرگ هر موجودی برابر است با طول عمر آن موجود که محصور محدود است بین لحظه بسته شدن نطفه و لحظه فرا رسیدن اجل معلق یا طبیعی. پریود نوسان تولد و مرگ کیهان هم برابر است با طول عمر کلی کیهان که محصور و محدود است بین اولین لحظه وقوع یک مه بانگ و انبساط کیهانی و آخرین لحظه انقباض محتوای کیهان که به زبان منجمین و کیهان شناسان بیگ کرنچ نامیده می شود. نوسان گرهای تولد و مرگ اجزای کیهان مسبب اصلی و ریشه ای زنجیره یا سلسله ظهور های بیشمار موجودات می باشند که همیشه همراه و هم گام با سلسله ظهورات کلی و بیشمار محتوای کیهان خواهند بود . به این معنا که یک فرد انسانی پس از مرگ، دیگر در این حالت و نظم یا سامان کلی محتوای کیهان دوباره متولد نمی شود ( ایسا و مهدی هم از این قاعده مستثنا نیستند ) بلکه پس از هفت بار مرگ و تولد کیهان دوباره در زادگاه زمینی خویش تولد خواهد یافت و آنهم نه بطور صددرصد تکراری بلکه با یک درجه تکاملی نسبت به حیات قبلی خویش و حالت و کیفتی مرغوب تر و عالی تر از حالت و کیفیت فعلی یا قبلی و الا آخر تا رسیدن به معاد یعنی برترین سطح و حالت کمال ایده آل بهشتی هستی که در مبداء قبل از نزول هستی و آغاز سفر و جاری شدن سلسله حیات های دنیوی ، موجود بوده است. اگر خواننده گرامی در این زمینه و در این رابطه سوال داشت که چرا سقراط پس از هفت بار تولد و مرگ کیهان دوباره در سرزمین یونان در سطحی برتر چشم به عرصه گیتی خواهد گشود و نه پس از یک بار تولد و مرگ کیهان ؟ پیشنهاد این حقیر مراجعه به سرنوشت های جنسی پنجگانه و من ها یا خود ها و یا نفوس دهگانه افراد انسانی در همین سایت ارزشمند می باشد. تحت جستجوهای مختلف ؛ به عنوان مثال : عالم های هفتگانه ؛ مه بانگ ؛ بیگ بنگ ؛ حضرات خمس ؛ نفس ؛ خود یا خویشتن ؛ مبداء و معاد ؛ زمان و مکان ؛ گرانش کوانتایی ؛ ماده و روح و روان و جان ؛ سیاه چاله ها و خیلی عنواین دیگر.
در پایان یک سوال کوتاه : آیا مفاهیم زمان و مکان هم هرکدام دارای همزادهای طبیعی خاص و ویژه خویش می باشند یا تنها و منزوی اند ؟