دی ـ لوییس سسیل

دِی ـ لوئیس، سِسیل (۱۹۰۴ـ۱۹۷۲)(Day-Lewis, Cecil)
شاعر ایرلندی. به همراه دبلیو اچ اودن و استیون اسپندر، از شاعران بانفوذ جناح چپ در دهۀ ۱۹۳۰ بود. اشعار بعدی او از گرایش های سیاسی به سبک غنایی سنتی و شخصی تری نزدیک شد. رمان های پلیسی ـ جنایی را با نام مستعار نیکلاس بلیک نوشت. از ۱۹۶۸ تا ۱۹۷۲ ملک الشعرای بریتانیا بود. اشعار دی ـ لوئیس، ازجمله از پرها تا آهن (۱۹۳۱) و مقدمه چینی های مرگ (۱۹۳۸) ویژگی های اشعار غنایی کمال یافته و قدرت مستمر روایی دارند. مجموعۀ کامل اشعار او در ۱۹۹۲ منتشر شد. در بالینبابرت، ایالت لییش ایرلند، زاده شد، در انگلستان پرورش یافت، در دانشگاه آکسفورد تحصیل کرد، و از ۱۹۵۱ـ۱۹۵۶ استاد شعر در دانشگاه آکسفورد بود. دیگر کتاب های شعر دی ـ لوئیس عبارت اند از مجموعۀ اشعار (۱۹۵۴)، قول همه جانبه (۱۹۴۳)، پگاسوس (۱۹۵۷)،اتاق و اشعار دیگر (۱۹۶۵)، و ریشه های شایعه پراکنی (۱۹۷۰). گئورگیس (درباب کشاورزی) (۱۹۴۰) واِنِئید (۱۹۵۲) ویرژیل را از لاتینی ترجمه کرد. از آثار انتقادی اوست: آرزوی شعر داشتن (۱۹۳۴)، صور خیال، و رفتار شکوهمند (۱۹۵۲). رمان هایش عبارت اند ازدرخت دوستی (۱۹۳۶)، نقطۀ شروع (۱۹۳۷)، و کودک بدشناس (۱۹۳۹). اما داستان های پلیسی ـ جنایی نیکلاس بلیک از همه مشهورترند، که ازجمله آن هاست:مسئلۀ شاهد (۱۹۳۵) وقضیۀ آدم برفی زشت (۱۹۴۱). روز از دست رفته (۱۹۶۰) زندگی نامۀ خودنوشت اوست.