دکترین پاول

"دکترین پاول" اصطلاحی است که توسط روزنامه نگاران و برای اشاره به دکترینی ساخته شده که ژنرال کالین پاول در آستانه جنگ خلیج فارس ( ۱۹۹۱ - ۱۹۹۰ ) مطرح کرد. در این دکترین سوالاتی متمرکز بر منافع امنیتی کشور، قابلیت های ضربتی مقهورکننده با تمرکز بر نیروهای زمینی، و حمایت گسترده افکار عمومی[ ۱] پرسیده می شود که تمامی آنها باید پیش از دست زدن به اقدام نظامی، جواب مثبت بگیرند. دکترین پاول تا حد زیادی مبتنی بر دکترین واینبرگر است که توسط کاسپار واینبرگر در دوران تصدی وزارت دفاع ابداع شد. کالین پاول در آن زمان دستیار ارشد نظامی واینبرگر بود.
دکترین پاول به طور خلاصه فهرستی از سوالات را برمی شمارد که ایالات متحده باید قبل از ورود به اقدام نظامی، به همگی آنها پاسخ مثبت داده باشد:
• آیا یک منفعت حیاتی مربوط به امنیت ملی در معرض تهدید است؟
• آیا یک هدف روشن و قابل دستیابی داریم؟
• آیا ریسک ها و هزینه ها به طور کامل و صریح تجزیه و تحلیل شده اند؟
• آیا تمامی راه های سیاسی غیر خشونت آمیز به طور کامل طی شده اند؟
• آیا استراتژی خروج معقولی برای اجتناب از درگیری بی پایان وجود دارد؟
• آیا عواقب اقدام ما به طور کامل در نظر گرفته شده است؟
• آیا این اقدام مورد حمایت مردم آمریکاست؟
• آیا از حمایت اصیل و گسترده بین المللی برخورداریم؟[ ۲]
چنانکه پاول در مصاحبه مورخ یکم آوریل ۲۰۰۹ در برنامه تلویزیونی راشل مادو شو اشاره کرد، این نشانگر طی شدن تمامی «راه های سیاسی، اقتصادی و دیپلماتیک» کشور است و تنها در صورتی که تمامی آنها بی نتیجه باشند، منجر به ایجاد شرایطی خواهد شد که کشور باید به زور نظامی متوسل شود. پاول همچنین گفته است که وقتی یک کشور درگیر جنگ است، باید از هر منبع و ابزاری برای دستیابی به نیروی قاطع در برابر دشمن استفاده کرد، تلفات را به حداقل رساند و با وادار کردن نیروی ضعیف تر به تسلیم، فوراً به درگیری پایان داد. [ ۳]
• نظریه جنگ مشروع
• دکترین ریگان