دکاء. [دَک ْ کا ] ( ع ص ) مؤنث اَدَک . شتر ماده بی کوهان ، یا پست کوهان. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). ج ، دُک . ( اقرب الموارد ). || کوبیده شده و منهدم گشته و ریزه ریزه گشته : فاذا جاء وعد ربی جعله دکاء و کان وعد ربی حقاً. ( قرآن 98/18 )؛ و هرگاه وعده پروردگارم آید آنرا ریزه ریزه می گرداند، و وعده پروردگارم حق است. || ( اِ ) پشته زمین از خاک نرم. ( منتهی الارب ). تپه از گِل که سخت نباشد. ( از اقرب الموارد ). || زمین هموار. ( منتهی الارب ). ج ، دکّاوات. ( اقرب الموارد ) ( منتهی الارب ).
