دِچِمْبْریو، پیِر کانْدیدو (۱۳۹۹ـ۱۴۷۷م)(Decembrio, Pier Candido)
نویسندۀ اومانیست و مدیر، اهل میلان. در ۱۴۱۹م به دستگاه فیلیپو ماریا ویسکونتی راه یافت و منشی و نمایندۀ سیاسی او شد، اما فرصت یافت آثاری را به لاتینی و ایتالیایی ترجمه و مجموعۀ عظیمی از رساله های اومانیستی را نیز فراهم کند. آثار اصلی او عبارت اند از زندگی نامۀ ویسکونتی و ستایش نامۀ میلان (ح ۱۴۳۶م). دچمبریو، که یونانی را نزد خود فراگرفته بود، آثاری را به لاتینی ترجمه کرد؛ مشهورترین آن ها جمهوری افلاطون است که پدرش قبلاً ترجمه کرده بود و این امر سبب انتقاد برادرش، آنجلو دچمبریو، از او شد. دچمبریو این ترجمه را به هامفری، دوک گلاستر تقدیم کرد. همچنین برای ویسکونتی متون لاتینی را به ایتالیایی برگرداند، که آثار کلاسیک، همچون، سِزار و آثاری اومانیستی چون زندگی نامۀ هنری پنجم، اثر تیتو لیویو فرولو ویسی را دربردارد. دچمبریو پس از مرگ ویسکونتی، ناگزیر شد در جست وجوی پشتیبانی در ایتالیا برآید. ابتدا به دستگاه پاپی و سپس به دربار آلفونسوی پنجم راه یافت و سرانجام دوران کاری اش را در خدمت دستۀ فِرّارا به پایان رساند. ستایش نامۀ میلان را در رقابت با مدایح لئوناردو برونی از فلورانس سرود. در واقع، بیشتر دورۀ نخست کاری دچمبریو به تلاش برای هم سنگ نشان دادن خود با برونی صرف شد. این مسئله تا حدودی ناشی از بلند پروازی شخصی و در عین حال، بازتابی از سیاست بود: میلان و فلورانس رقیب و گاه دشمن یکدیگر بودند؛ و منازعات ادبی میان این اومانیست ها نیز این برخوردها را تداوم می بخشید.
نویسندۀ اومانیست و مدیر، اهل میلان. در ۱۴۱۹م به دستگاه فیلیپو ماریا ویسکونتی راه یافت و منشی و نمایندۀ سیاسی او شد، اما فرصت یافت آثاری را به لاتینی و ایتالیایی ترجمه و مجموعۀ عظیمی از رساله های اومانیستی را نیز فراهم کند. آثار اصلی او عبارت اند از زندگی نامۀ ویسکونتی و ستایش نامۀ میلان (ح ۱۴۳۶م). دچمبریو، که یونانی را نزد خود فراگرفته بود، آثاری را به لاتینی ترجمه کرد؛ مشهورترین آن ها جمهوری افلاطون است که پدرش قبلاً ترجمه کرده بود و این امر سبب انتقاد برادرش، آنجلو دچمبریو، از او شد. دچمبریو این ترجمه را به هامفری، دوک گلاستر تقدیم کرد. همچنین برای ویسکونتی متون لاتینی را به ایتالیایی برگرداند، که آثار کلاسیک، همچون، سِزار و آثاری اومانیستی چون زندگی نامۀ هنری پنجم، اثر تیتو لیویو فرولو ویسی را دربردارد. دچمبریو پس از مرگ ویسکونتی، ناگزیر شد در جست وجوی پشتیبانی در ایتالیا برآید. ابتدا به دستگاه پاپی و سپس به دربار آلفونسوی پنجم راه یافت و سرانجام دوران کاری اش را در خدمت دستۀ فِرّارا به پایان رساند. ستایش نامۀ میلان را در رقابت با مدایح لئوناردو برونی از فلورانس سرود. در واقع، بیشتر دورۀ نخست کاری دچمبریو به تلاش برای هم سنگ نشان دادن خود با برونی صرف شد. این مسئله تا حدودی ناشی از بلند پروازی شخصی و در عین حال، بازتابی از سیاست بود: میلان و فلورانس رقیب و گاه دشمن یکدیگر بودند؛ و منازعات ادبی میان این اومانیست ها نیز این برخوردها را تداوم می بخشید.
wikijoo: دچمبریو،_پیر_کاندیدو_(۱۳۹۹ـ۱۴۷۷م)