دویت گر. [ دَ گ َ ] ( اِ مرکب ) دوات گر. آنکه دواتها را سازد. ( از آنندراج ) : کی از دویت گر خود مرا گذر باشدبه خون خود بدهم خط دویت گر باشد.سیفی ( از آنندراج ).
