دوک نشین بورگوندی ( بورگونی ) ( /ˈbɜːrɡəndi/ ؛ لاتین: Ducatus Burgundiae؛ فرانسوی: Duché de Bourgogne ، هلندی: Hertogdom Bourgondië ) در قرن نهم به عنوان یکی از جانشینان پادشاهی بورگوندی های باستان ظهور کرد، که پس از فتح آن توسط امپراتوری فرانک در سال ۵۳۲ بخش تشکیل دهنده آن را تشکیل داده بود. پس از تقسیمات قرن نهم فرانسه، بقایای پادشاهی بورگوندی توسط پادشاه روبر دوم در سال ۱۰۰۴ به درجه دوک کاهش یافت. پسر و وارث روبر دوم، پادشاه آنری یکم دوک نشین را به ارث برد، اما آن را در سال ۱۰۳۲ به برادر کوچکترش روبر واگذار کرد. بخش های دیگر به امپراتوری پادشاهی آرل، از جمله کنت نشین بورگوندی ( فرانش - کنته ) منتقل شده بود.
روبر جد بزرگ خاندان بورگوندی، یک شاخه فرعی از دودمان کاپتی بود و بر سرزمینی حکمرانی کرد که تقریباً با مرزها و قلمروهای منطقه بورگوندی ( بورگوین ) امروزی مطابقت داشت. پس از انقراض سلسله مردان بورگوندی با مرگ دوک فیلیپ یکم در سال ۱۳۶۱، دوک نشین به ژان دوم، پادشاه فرانسه و سلطنت دودمان والوآ بازگشت. پس از سال ۱۳۶۳، زمانی که پادشاه ژان دوم، دوک نشینی را به پسر کوچکتر خود فیلیپ جسور واگذار کرد، دوک نشین بورگوندی در یک مجموعه سرزمینی بزرگتر جذب شد. با ازدواج خود با کنتس مارگارت سوم از فلاندر، او پایه و اساس یک ایالت بورگوندی را گذاشت که در شمال به کشورهای سفلی که مجموعاً به عنوان هلند بورگوندی شناخته می شوند، گسترش یافت. پس از تصاحب بیشتر کنت نشین بورگوندی، هلند، و لوکزامبورگ، خاندان والوآ - بورگوندی در تصرف چندین شاه فرانسوی و امپراتور مقدس روم که از آلپ غربی تا دریای شمال امتداد داشتند، به نوعی یادآور فرانک میانی در قلمروی لوتارنژی بود. نحوه تقسیم این دوک نشین یکی از دلایل اصلی اختلاف بین دودمان هابسبورگ و پادشاهی فرانسه تحت عنوان رقابت فرانسه و هابسبورگ بود که چندین قرن طول کشید.
دوک نشین بورگوندی به خودی خود یکی از بزرگترین قلمروهای دوک نشینی بود که در زمان ظهور ابتدای دوران مدرن اروپا وجود داشت. با این حال، پس از اندکی بیش از صد سال حکومت والوآ - بورگوندی، آخرین دوک آن، شارل جسور به جنگ های بورگوندی شتافت و در سال ۱۴۷۷ نبرد نانسی کشته شد. انقراض این سلسله منجر به جذب خود دوک نشین توسط پادشاه لوئی یازدهم به فرانسه به عنوان سرزمین تاج شد، در حالی که بخش عمده ای از املاک بورگوندی در کشورهای سفلی به دختر شارل، ماری و فرزندان هابسبورگ او رسید.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفروبر جد بزرگ خاندان بورگوندی، یک شاخه فرعی از دودمان کاپتی بود و بر سرزمینی حکمرانی کرد که تقریباً با مرزها و قلمروهای منطقه بورگوندی ( بورگوین ) امروزی مطابقت داشت. پس از انقراض سلسله مردان بورگوندی با مرگ دوک فیلیپ یکم در سال ۱۳۶۱، دوک نشین به ژان دوم، پادشاه فرانسه و سلطنت دودمان والوآ بازگشت. پس از سال ۱۳۶۳، زمانی که پادشاه ژان دوم، دوک نشینی را به پسر کوچکتر خود فیلیپ جسور واگذار کرد، دوک نشین بورگوندی در یک مجموعه سرزمینی بزرگتر جذب شد. با ازدواج خود با کنتس مارگارت سوم از فلاندر، او پایه و اساس یک ایالت بورگوندی را گذاشت که در شمال به کشورهای سفلی که مجموعاً به عنوان هلند بورگوندی شناخته می شوند، گسترش یافت. پس از تصاحب بیشتر کنت نشین بورگوندی، هلند، و لوکزامبورگ، خاندان والوآ - بورگوندی در تصرف چندین شاه فرانسوی و امپراتور مقدس روم که از آلپ غربی تا دریای شمال امتداد داشتند، به نوعی یادآور فرانک میانی در قلمروی لوتارنژی بود. نحوه تقسیم این دوک نشین یکی از دلایل اصلی اختلاف بین دودمان هابسبورگ و پادشاهی فرانسه تحت عنوان رقابت فرانسه و هابسبورگ بود که چندین قرن طول کشید.
دوک نشین بورگوندی به خودی خود یکی از بزرگترین قلمروهای دوک نشینی بود که در زمان ظهور ابتدای دوران مدرن اروپا وجود داشت. با این حال، پس از اندکی بیش از صد سال حکومت والوآ - بورگوندی، آخرین دوک آن، شارل جسور به جنگ های بورگوندی شتافت و در سال ۱۴۷۷ نبرد نانسی کشته شد. انقراض این سلسله منجر به جذب خود دوک نشین توسط پادشاه لوئی یازدهم به فرانسه به عنوان سرزمین تاج شد، در حالی که بخش عمده ای از املاک بورگوندی در کشورهای سفلی به دختر شارل، ماری و فرزندان هابسبورگ او رسید.
wiki: دوک نشین بورگونی