دوچرخه پسندی یا دوستدار دوچرخه یا دوچرخه مداری ( به انگلیسی: Bicycle - friendly ) ، به سیاست ها و شیوه هایی گفته می شود که به افراد کمک می کند تا در سفر با دوچرخه در کنار وسایل نقلیه دیگر، احساس راحتی بیشتری داشته باشند. سطح دوچرخه پسندی یک محیط را می توان تحت تأثیر عوامل زیادی از جمله برنامه ریزی شهری و تصمیم های مرتبط با زیرساخت دوچرخه سواری قرار داد. دیدگاه نادرست افراد از دوچرخه سواران و ترس از دوچرخه سواری یک ساختار اجتماعی است که باید هنگام ترویج فرهنگ دوچرخه دوستانه به طور کامل درک شود. [ ۱]
مطلب اصلی: برنامه ریزی شهری
با فرض اینکه مردم ترجیح می دهند سریع به مقصد خود برسند، برنامه ریزی شهری و پهنه بندی ممکن است باعث شود تا مدارس، مغازه ها، تبادل حمل و نقل عمومی و سایر مقصدها، در فاصلهٔ معقولی برای دوچرخه سواری از مناطقی که مردم در آن زندگی می کنند قرار بگیرند. اگر شکل شهری بر این مسائل تأثیر بگذارد، الگوهای سکونتگاهی فشرده و دایره ای ممکن است دوچرخه سواری را ترویج کنند. در سال ۱۹۹۰، هلند دستورالعمل "ABC" را تصویب کرد، که به طور خاص در مکان هایی که به راحتی بدون خودرو برای افراد قابل دسترسی هستند، توسعهٔ زیرساخت های جاذب را محدود کرد. [ ۲]
نحوه طراحی، ساخت و مدیریت شبکه راه های عمومی می تواند تأثیر قابل توجهی بر سودمندی و ایمنی دوچرخه سواری به عنوان حمل و نقل داشته باشد سکونتگاه هایی که دارای شبکه جاده ای متراکم و متشکل از خیابان های به هم پیوسته باشند، باعث ترغیب افراد به دوچرخه سواری می شود.
متقابلاً، جوامع دیگر ممکن است از یک مدل تقسیم بندی مسکن مبتنی بر بن بست استفاده کنند که در آن جاده های فرعی قطع شده و به یک سلسله مراتب از جاده هایی وارد می شود که به تدریج «شریانی تر» می شوند. طرح هایی که سعی دارند تضاد بین بن بست و شبکه های سنتی متصل به هم را حل کنند، مانند شبکه گسسته ( Fused grid ) ، با سطوح مختلف موفقیت، پیشنهاد و ساخته شده اند. [ ۳]
در بریتانیا، اصل «نفوذپذیری فیلتر شده» در برخی از دستورالعمل های دولتی برای به حداکثر رساندن سهولت حرکت دوچرخه سواران و عابران پیاده و در عین حال محدود کردن آن برای وسایل نقلیه موتوری پیشنهاد شده است.
مطلب اصلی: زیرساخت دوچرخه سواری و دوچرخه پذیری
زیرساخت های دوچرخه سواری شامل انواع مسیرهای دوچرخه، نقشه ها، تابلوها، چراغ ها، تقاطع های حفاظت شده و پارکینگ دوچرخه است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمطلب اصلی: برنامه ریزی شهری
با فرض اینکه مردم ترجیح می دهند سریع به مقصد خود برسند، برنامه ریزی شهری و پهنه بندی ممکن است باعث شود تا مدارس، مغازه ها، تبادل حمل و نقل عمومی و سایر مقصدها، در فاصلهٔ معقولی برای دوچرخه سواری از مناطقی که مردم در آن زندگی می کنند قرار بگیرند. اگر شکل شهری بر این مسائل تأثیر بگذارد، الگوهای سکونتگاهی فشرده و دایره ای ممکن است دوچرخه سواری را ترویج کنند. در سال ۱۹۹۰، هلند دستورالعمل "ABC" را تصویب کرد، که به طور خاص در مکان هایی که به راحتی بدون خودرو برای افراد قابل دسترسی هستند، توسعهٔ زیرساخت های جاذب را محدود کرد. [ ۲]
نحوه طراحی، ساخت و مدیریت شبکه راه های عمومی می تواند تأثیر قابل توجهی بر سودمندی و ایمنی دوچرخه سواری به عنوان حمل و نقل داشته باشد سکونتگاه هایی که دارای شبکه جاده ای متراکم و متشکل از خیابان های به هم پیوسته باشند، باعث ترغیب افراد به دوچرخه سواری می شود.
متقابلاً، جوامع دیگر ممکن است از یک مدل تقسیم بندی مسکن مبتنی بر بن بست استفاده کنند که در آن جاده های فرعی قطع شده و به یک سلسله مراتب از جاده هایی وارد می شود که به تدریج «شریانی تر» می شوند. طرح هایی که سعی دارند تضاد بین بن بست و شبکه های سنتی متصل به هم را حل کنند، مانند شبکه گسسته ( Fused grid ) ، با سطوح مختلف موفقیت، پیشنهاد و ساخته شده اند. [ ۳]
در بریتانیا، اصل «نفوذپذیری فیلتر شده» در برخی از دستورالعمل های دولتی برای به حداکثر رساندن سهولت حرکت دوچرخه سواران و عابران پیاده و در عین حال محدود کردن آن برای وسایل نقلیه موتوری پیشنهاد شده است.
مطلب اصلی: زیرساخت دوچرخه سواری و دوچرخه پذیری
زیرساخت های دوچرخه سواری شامل انواع مسیرهای دوچرخه، نقشه ها، تابلوها، چراغ ها، تقاطع های حفاظت شده و پارکینگ دوچرخه است.
wiki: دوچرخه پسندی