دوچاری

لغت نامه دهخدا

دوچاری. [ دُ ] ( حامص مرکب ) دچار بودن :
برد با من میان راه تنگی
دوچاری او دوچاری او دوچاری.
مولوی.

فرهنگ فارسی

دچار بودن .

پیشنهاد کاربران

بپرس