دون پرست. [ پ َ رَ ] ( نف مرکب ) که مردم سفله و فرومایه را پرستد. که به پرورش و پرستاری اشخاص پست و بی ارزش کمر بندد : و حکایت نکایت روزگار دون پرست باشد. ( ترجمه محاسن اصفهان ص 91 ).
