دولوحی یا دوتایی ( از ریشه یونانی δίπτυχον به معنای تخته ای[ ۱] ) ، هر شی با دو صفحهٔ صاف است که تشکیل یک جفت برابر را می دهد. دو صفحهٔ دولوحی اغلب در لولا به یکدیگر متصل می شوند. امروزه این اصطلاح برای دو اثر هنری به کار می رود که یا به دنبال یکدیگر یا با هم یک کل منسجم را تشکیل می دهند.
در روم باستان، نسخه های معمولی دارای قاب های چوبی بودند، اما دیوارهای مجلل تر با مواد گران تری ساخته می شدند.
به عنوان یک اصطلاح هنری، دیپتیچ یک اثر هنری متشکل از دو قطعه یا پانل است که با هم یک اثر هنری منحصر به فرد را ایجاد می کنند که می توانند به یکدیگر متصل شوند یا در مجاورت یکدیگر ارائه شوند. در قرون وسطی، پانل ها اغلب لولایی می شدند تا بتوان آنها را بسته و از آثار هنری محافظت کرد.
از قرون وسطی بسیاری از تابلوهای نقاشی به شکل دوقطبی به عنوان آثار کوچک قابل حمل برای استفاده شخصی به خود گرفتند. ارتدوکس های شرقی را می توان " آیکون های مسافرتی " نامید. اگرچه شکل تریپتیچ رایج تر بود، اما دیپتیک هایی از عاج نیز وجود داشت که مناظر مذهبی در نقش برجسته حکاکی شده بود، شکلی که برای اولین بار در هنر بیزانس یافت شد. قبل از اینکه در دوره گوتیک در غرب بسیار محبوب شوند، جایی که آنها عمدتاً در پاریس تولید می شدند. اینها برای زندگی تلفن همراه نخبگان قرون وسطی مناسب بود. عاج ها معمولاً صحنه هایی در چندین رجیستر ( لایه های عمودی ) مملو از اشکال کوچک داشتند. این نقاشی ها عموماً دارای سوژه های منفرد روی یک تابلو بودند، این دو با هم مطابقت داشتند، اگرچه در قرن پانزدهم یک تابلو ( معمولاً سمت چپ ) ممکن بود حاوی سر پرتره ای از صاحب یا سفارش دهنده باشد که باکره یا موضوع مذهبی دیگری در طرف دیگر باشد. قسمت های بیرونی که اغلب از مسافرت ها فرسوده می شدند، ممکن است طرح های تزئینی ساده تری از جمله نشان مالک داشته باشند.
محراب های بزرگ معمولاً به شکل سه گانه ساخته می شدند، با دو صفحه بیرونی که می توانستند در سراسر نمای مرکزی اصلی بسته شوند. آنها یکی از انواع نقاشی های چند صفحه ای هستند که به عنوان چند لایه شناخته می شوند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر روم باستان، نسخه های معمولی دارای قاب های چوبی بودند، اما دیوارهای مجلل تر با مواد گران تری ساخته می شدند.
به عنوان یک اصطلاح هنری، دیپتیچ یک اثر هنری متشکل از دو قطعه یا پانل است که با هم یک اثر هنری منحصر به فرد را ایجاد می کنند که می توانند به یکدیگر متصل شوند یا در مجاورت یکدیگر ارائه شوند. در قرون وسطی، پانل ها اغلب لولایی می شدند تا بتوان آنها را بسته و از آثار هنری محافظت کرد.
از قرون وسطی بسیاری از تابلوهای نقاشی به شکل دوقطبی به عنوان آثار کوچک قابل حمل برای استفاده شخصی به خود گرفتند. ارتدوکس های شرقی را می توان " آیکون های مسافرتی " نامید. اگرچه شکل تریپتیچ رایج تر بود، اما دیپتیک هایی از عاج نیز وجود داشت که مناظر مذهبی در نقش برجسته حکاکی شده بود، شکلی که برای اولین بار در هنر بیزانس یافت شد. قبل از اینکه در دوره گوتیک در غرب بسیار محبوب شوند، جایی که آنها عمدتاً در پاریس تولید می شدند. اینها برای زندگی تلفن همراه نخبگان قرون وسطی مناسب بود. عاج ها معمولاً صحنه هایی در چندین رجیستر ( لایه های عمودی ) مملو از اشکال کوچک داشتند. این نقاشی ها عموماً دارای سوژه های منفرد روی یک تابلو بودند، این دو با هم مطابقت داشتند، اگرچه در قرن پانزدهم یک تابلو ( معمولاً سمت چپ ) ممکن بود حاوی سر پرتره ای از صاحب یا سفارش دهنده باشد که باکره یا موضوع مذهبی دیگری در طرف دیگر باشد. قسمت های بیرونی که اغلب از مسافرت ها فرسوده می شدند، ممکن است طرح های تزئینی ساده تری از جمله نشان مالک داشته باشند.
محراب های بزرگ معمولاً به شکل سه گانه ساخته می شدند، با دو صفحه بیرونی که می توانستند در سراسر نمای مرکزی اصلی بسته شوند. آنها یکی از انواع نقاشی های چند صفحه ای هستند که به عنوان چند لایه شناخته می شوند.
wiki: دولوحی