دولتهای شیعی

[ویکی اهل البیت] 1. شیعه در عصر «غیبت کبری»:
فساد و بیدادگری بنی عباس و نهضت های پی در پی علویان، ارکان حکومت عباسیان را سست نموده و زمینه را برای ظهور دولت های انقلابی و شیعی آماده کرد و برای شیعه آزادی تبلیغ مذهب را به همراه داشت.
در قرن چهارم، شیعیان بسیاری در سراسر دنیای اسلام زندگی می کردند. در مدت 5 قرن شیعه به گسترش خود ادامه داده و دولت هایی شیعی نیز بر سرکار آمد. در این مدت اتفاقاتی نیز روی داد که مهم ترین آن ها عبارتند از:
به طور کلی، شیعه در این 5 قرن از لحاظ رشد جمعیت در افزایش و از لحاظ قدرت و آزادی مذهبی تابع حکومت و قدرت سلاطین وقت بود. در این برهه در هیچ یک از مناطق اسلامی شیعه، مذهب رسمی اعلام نشد.
در آغاز قرن دهم هجری قمری، شاه اسماعیل صفوی که شیعه مذهب بود، قیام خود را از «اردبیل» شروع کرد و ایران را به شکل یک کشور واحد درآورد. او مذهب شیعه را در قلمرو حکومت خود رسمیت بخشید.
هم اکنون در جهان بیشتر از 100 میلیون شیعه وجود دارد. بر اساس آماری که در سال (1346 هـ.ش) علامه طباطبائی اعلام کرده است، در آن تاریخ جمعیت شیعه جهان حدود 100 میلیون نفر بوده است. طبیعی است که در مدت 31 سال اخیر این تعداد، رشد روزافزون و چشمگیری داشته است.
در طلیعه قرن پانزدهم هجری و پس از مبارزه طولانی با استبداد داخلی و استعمار فرهنگی، سیاسی و اقتصادی خارجی یک حکومت اسلامی تمام عیار بر اساس نظریه مترقی «ولایت فقیه» جامع الشرایط ـ با تدارک کلیه نقاط ضعف انقلاب های گذشته در مبارزه بی امان با استبداد و استعمار ـ در ایران شیعه نشین به وجود آمد و آثار و برکات معنوی و مادی این انقلاب به شرق و غرب جهان اسلام گسترش پیدا کرد و چون خاری در چشم دشمنان اسلام از تمام نهضت های اسلامی در جهان حمایت نموده و مایه امیدواری و عاملی بزرگ در پیروزی این نهضت ها به شمار می رود.