دولت میجی ( به ژاپنی: 明治政府 Meiji seifu ) دولتی بود که توسط سیاستمداران قلمروی ساتسوما و قلمروی چوشو در دهه ۱۸۶۰ میلادی در ژاپن تشکیل شد. دولت میجی یک دولت اولیه در امپراتوری ژاپن بود.
سیاستمداران دولت میجی که به عنوان الیگارشی میجی نیز شناخته می شوند، کسانی هستند که شوگون سالاری توکوگاوا را سرنگون کردند. تصمیم گیری در دولت محدود به الیگارشی میجی بود که شامل ۲۰ نفر سیاستمدار ( از ساتسوما، چوشو، توسا، هیزن و دربار امپراتور ) می شد.
... [مشاهده متن کامل]
پس از اصلاحات میجی، رهبران «سامورایی» شوگون سالاری توکوگاوا را سرنگون کرده بودند هیچ برنامه دقیق و مشخصی جهت توسعه برای اجرا در ژاپن نداشتند. بیشترین آن ها در اواسط دهه ۴۰ عمر خود بودند و اکثر آن ها از چهار قلمروی دایمیوهای توزاما غربی ژاپن بود ( قلمروی ساتسوما، قلمروی چوشو قلمروی توسا و ولایت هیزن ) . اگر چه کسانی که از خانواده های رده پایین سامورایی، به پست های رهبری نظامی در حوزه های مربوط خود رسیده بودند، از یک پیشینه آموزشی مبتنی بر کنفسیوس گرایی که بر وفاداری و خدمت به جامعه تأکید داشتند. بیشتر سیاستمداران دولت میجی تجربه سفر در خارج از کشور یا تجربه دست دوم را از طریق تماس با مشاوران خارجی در ژاپن تجربه کرده بودند. در نتیجه، آن ها از برتری نظامی ملل غربی و نیاز ژاپن برای متحد شدن و تقویت خود برای جلوگیری از سرنوشت استعماری همسایگان خود در قاره آسیا آگاه بودند.
با این وجود، بلافاصله پس از استعفای توکوگاوا یوشینوبو در سال ۱۸۶۷، بدون حکومت متمرکز دولتی، کشور مجموعه ای بود از حوزه های فئودالی نیمه مستقل تحت کنترل دایمیو ها، که توسط قدرت نظامی اتحاد ساتچو، و با اعتبار دربار امپراتوری در کیوتو کنار هم نگهداشته شده بودند.
در اوایل ماه مارس ۱۸۶۸، در حالیکه هنوز نتیجه جنگ بوشین همچنان نامعلوم بود، دولت جدید میجی، نمایندگان را از هر حوزه به کیوتو برای تشکیل یک مجمع ملی موقت مشورتی احضار کرد. در ماه آوریل سال ۱۸۶۸، سوگندنامه پنج ماده ای اعلام شد، که در آن امپراتور میجی طرح کلی عمومی توسعه و مدرنیزاسیون ژاپن را تنظیم کرده بود.
دو ماه بعد، در ژوئن ۱۸۶۸، «سِی تایشو» اعلام شد که مبنای جدید اداری برای دولت میجی بود. این کد اجرایی توسط فوکوئوکا تاکاچیکا و سوئه جیما تانه اومی ( که هر دو آن ها در خارج از کشور تحصیل کرده بودند و چشم انداز سیاسی لیبرالی داشتند، طراحی شده بود ) و ترکیبی از مفاهیم غربی مانند تقسیم قدرت و یک احیای ساختارهای باستانی بوروکراسی که به دوره نارا می رسید. یک ساختار دولتی مرکزی یا «دایجوکان» ایجاد شد.
سیاستمداران دولت میجی که به عنوان الیگارشی میجی نیز شناخته می شوند، کسانی هستند که شوگون سالاری توکوگاوا را سرنگون کردند. تصمیم گیری در دولت محدود به الیگارشی میجی بود که شامل ۲۰ نفر سیاستمدار ( از ساتسوما، چوشو، توسا، هیزن و دربار امپراتور ) می شد.
... [مشاهده متن کامل]
پس از اصلاحات میجی، رهبران «سامورایی» شوگون سالاری توکوگاوا را سرنگون کرده بودند هیچ برنامه دقیق و مشخصی جهت توسعه برای اجرا در ژاپن نداشتند. بیشترین آن ها در اواسط دهه ۴۰ عمر خود بودند و اکثر آن ها از چهار قلمروی دایمیوهای توزاما غربی ژاپن بود ( قلمروی ساتسوما، قلمروی چوشو قلمروی توسا و ولایت هیزن ) . اگر چه کسانی که از خانواده های رده پایین سامورایی، به پست های رهبری نظامی در حوزه های مربوط خود رسیده بودند، از یک پیشینه آموزشی مبتنی بر کنفسیوس گرایی که بر وفاداری و خدمت به جامعه تأکید داشتند. بیشتر سیاستمداران دولت میجی تجربه سفر در خارج از کشور یا تجربه دست دوم را از طریق تماس با مشاوران خارجی در ژاپن تجربه کرده بودند. در نتیجه، آن ها از برتری نظامی ملل غربی و نیاز ژاپن برای متحد شدن و تقویت خود برای جلوگیری از سرنوشت استعماری همسایگان خود در قاره آسیا آگاه بودند.
با این وجود، بلافاصله پس از استعفای توکوگاوا یوشینوبو در سال ۱۸۶۷، بدون حکومت متمرکز دولتی، کشور مجموعه ای بود از حوزه های فئودالی نیمه مستقل تحت کنترل دایمیو ها، که توسط قدرت نظامی اتحاد ساتچو، و با اعتبار دربار امپراتوری در کیوتو کنار هم نگهداشته شده بودند.
در اوایل ماه مارس ۱۸۶۸، در حالیکه هنوز نتیجه جنگ بوشین همچنان نامعلوم بود، دولت جدید میجی، نمایندگان را از هر حوزه به کیوتو برای تشکیل یک مجمع ملی موقت مشورتی احضار کرد. در ماه آوریل سال ۱۸۶۸، سوگندنامه پنج ماده ای اعلام شد، که در آن امپراتور میجی طرح کلی عمومی توسعه و مدرنیزاسیون ژاپن را تنظیم کرده بود.
دو ماه بعد، در ژوئن ۱۸۶۸، «سِی تایشو» اعلام شد که مبنای جدید اداری برای دولت میجی بود. این کد اجرایی توسط فوکوئوکا تاکاچیکا و سوئه جیما تانه اومی ( که هر دو آن ها در خارج از کشور تحصیل کرده بودند و چشم انداز سیاسی لیبرالی داشتند، طراحی شده بود ) و ترکیبی از مفاهیم غربی مانند تقسیم قدرت و یک احیای ساختارهای باستانی بوروکراسی که به دوره نارا می رسید. یک ساختار دولتی مرکزی یا «دایجوکان» ایجاد شد.
