دولت آبادی محمود. دولت آبادی، محمود (سبزوار ۱۳۱۹ش)
دولت آبادی، محمود
مشهورترین رمان نویس رئالیست ایرانی. تحصیلات منظمی نداشت. دوران کودکی و نوجوانی را به کشت وزرع و گله داری، و کار در کارگاه های روستایی گذراند. پس از ورود به تهران در یک چاپخانه مشغول به کار شد، عاقبت با شرکت در کلاس های آموزش تئاترِ آناهیتا، به محافل روشنفکری راه یافت. اولین داستانش در مجلۀآناهیتا (۱۳۴۱ش) چاپ شد. در چند نمایش بازی کرد. در اسفند ۱۳۵۳ش روی صحنۀ تئاتر بازداشت شد و تا اسفند ۱۳۵۵ش را در زندان گذراند. دولت آبادی در ساخت وپرداخت اولین داستان هایش از تجربیات غنی خود از زندگی روستاییان خراسان بهره برد و با انتشار داستان ها و رمان های متعدد، به عنوان واقع گراترین نویسندۀ ادبیات روستایی ایران شهرت یافت. او شخصیت های رمان هایش را در پیوند با محیط اجتماعی تصویر می کند و با توجه به موقیعت های خطیری که در عواطف آن ها تأثیر می گذارند، جلوه هایی از یک دوره را تجسم می بخشد. از آثارش در سال های پیش از پیروزی انقلاب اسلامی، می توان به آوسنۀ باباسبحان (۱۳۴۹)، سفر (۱۳۵۱ش)، مرد و باشُبیرو (۱۳۵۲ش)، عقیل عقیل (۱۳۵۳) و از خم چنبر (۱۳۵۶) اشاره کرد. دولت آبادی در سال های پس از انقلاب، با انتشار رمان ۱۰ جلدیکلیدر (۶۳ـ۱۳۵۷ش) و رمان جای خالی سلوچ (۱۳۵۸ش) به قلۀ آفرینش ادبی خود رسید. این رمان ها به زبان های دیگر ترجمه شده اند، ازجمله ترجمۀ آلمانی جای خالی سلوچ به قلم زیگرید لطفی (۱۹۹۲). دولت آبادی پس از انتشار رمان ۳ جلدی روزگار سپری شدۀ مردم سالخورده (۷۹ـ۱۳۶۹ش)، راه و روشی دیگر درپیش گرفت و رمان سلوک (۱۳۸۲ش) را به شیوه ای ذهنی و تجربی نوشت. در چند کنگرۀ ادبی جهان شرکت کرده، در ۱۳۷۷ش برندۀ جایزۀ ویژۀ بیست سال ادبیات داستانی و در ۱۳۸۰ش برندۀ جایزۀ ادبی یلدا برای یک عمر تلاش ادبی شده است.
دولت آبادی، محمود
مشهورترین رمان نویس رئالیست ایرانی. تحصیلات منظمی نداشت. دوران کودکی و نوجوانی را به کشت وزرع و گله داری، و کار در کارگاه های روستایی گذراند. پس از ورود به تهران در یک چاپخانه مشغول به کار شد، عاقبت با شرکت در کلاس های آموزش تئاترِ آناهیتا، به محافل روشنفکری راه یافت. اولین داستانش در مجلۀآناهیتا (۱۳۴۱ش) چاپ شد. در چند نمایش بازی کرد. در اسفند ۱۳۵۳ش روی صحنۀ تئاتر بازداشت شد و تا اسفند ۱۳۵۵ش را در زندان گذراند. دولت آبادی در ساخت وپرداخت اولین داستان هایش از تجربیات غنی خود از زندگی روستاییان خراسان بهره برد و با انتشار داستان ها و رمان های متعدد، به عنوان واقع گراترین نویسندۀ ادبیات روستایی ایران شهرت یافت. او شخصیت های رمان هایش را در پیوند با محیط اجتماعی تصویر می کند و با توجه به موقیعت های خطیری که در عواطف آن ها تأثیر می گذارند، جلوه هایی از یک دوره را تجسم می بخشد. از آثارش در سال های پیش از پیروزی انقلاب اسلامی، می توان به آوسنۀ باباسبحان (۱۳۴۹)، سفر (۱۳۵۱ش)، مرد و باشُبیرو (۱۳۵۲ش)، عقیل عقیل (۱۳۵۳) و از خم چنبر (۱۳۵۶) اشاره کرد. دولت آبادی در سال های پس از انقلاب، با انتشار رمان ۱۰ جلدیکلیدر (۶۳ـ۱۳۵۷ش) و رمان جای خالی سلوچ (۱۳۵۸ش) به قلۀ آفرینش ادبی خود رسید. این رمان ها به زبان های دیگر ترجمه شده اند، ازجمله ترجمۀ آلمانی جای خالی سلوچ به قلم زیگرید لطفی (۱۹۹۲). دولت آبادی پس از انتشار رمان ۳ جلدی روزگار سپری شدۀ مردم سالخورده (۷۹ـ۱۳۶۹ش)، راه و روشی دیگر درپیش گرفت و رمان سلوک (۱۳۸۲ش) را به شیوه ای ذهنی و تجربی نوشت. در چند کنگرۀ ادبی جهان شرکت کرده، در ۱۳۷۷ش برندۀ جایزۀ ویژۀ بیست سال ادبیات داستانی و در ۱۳۸۰ش برندۀ جایزۀ ادبی یلدا برای یک عمر تلاش ادبی شده است.
wikijoo: دولت_آبادی،_محمود_(سبزوار_۱۳۱۹ش)