دوغ خوردن

لغت نامه دهخدا

دوغ خوردن. [ خوَرْ / خُرْ دَ ] ( مص مرکب ) خوردن دوغ. آشامیدن دوغ :
چون نمایی مستی ای تو خورده دوغ
پیش من لافی زنی آنگه دروغ.
مولوی.
|| سهو شدن و خطا کردن. ( ناظم الاطباء ). غلط خوردن. ( از آنندراج ).

فرهنگ فارسی

( مصدر ) مسکه گرفتن مسکه بر آوردن .

پیشنهاد کاربران

دوغ واژه ای فارسی و برگرفته از واژه �duga� در فارسی باستانی می باشد همچنین با واژه �dugdha� به معنای شیر دوشیده شده در زبان ساسکریت هم ریشه می باشد.